BIORRAREN ARRAUTZAK

        Antxiña, batek baki noz, Bilbaoko zeian edo merkatuan guztiak euzkeraz itz-egiten eben aldian, salgei eukozan baserritar batek kui edo kalabaza ori andi bi.

        Belarrimotz kirten bat urreratu yakon eta itandu eutson euzkera mordolloz:

        —Zer da ori gauza andi?

        Baserritarrak, barrurantzako irribarre bat eginda, esan eban bere artian: «Nungoa ete-da berau!». Eta erantzun eutson: —Biorraren arrautzak dira onek.

        —O ze gauza! Ni erosi bat. Zenbat gura?

        —Lau ogerleko.

        —Ondo, artu dirua. Ni eruan au, anaiari bidaldu Castillara.

        Artu eban lepuan «arrautza» andia, ta bai-yoan Bolueta aldera an eguan mandazain erritar bati emoteko, berak eruan egian Castillara.

        Nekau egin zan bidian, eta jezarri zan atsedeten aldatzune baten, ibai-ganeko zugatz batzuen azpian gerizpetan. Zigarrua egiten eta izituten ebillan artian uste barik zirkin eragin eutson «arrautza» areri, ta abiau zan berau bilin-balanka aldatza bera, sartu zan sasi-arte baten jo eban arri bat, eta zati-zati egin zan; egin-egiñian be, erbi bat eguan lo sasi-onduan, itxartu egin zan eta tximistia lez asi zan ariñeketan.

        Au ikusirik belarrimotza, abiau zan bera be arrapaladan erbiaren atzian, «arrautzeak» barruan eukiriko txikua edo zaldikumia zalakuan... baña... bai, gorantziak emoiozak!

        Orduan arpegi, mukerraz ta besuak eunduta esan eban:

        —¡Rediela! y qué caballico mas majo hubiá tenio si no se me escapa el indino. (Arrayie! ori izango zuan zaldi dotoria madarikatuak igesi egin ezpaleust).