|
Isilka misilka ETXEMIN Gaua... gau urdinak mihika zuen ilunabarreko zeru sapai lehertua ezeztatu... Baserrian nonbait zakurren lamento urduria... Senpereko soro sarean ihaurri etxe lerdenak izar mihisearekin goxoki murmurika... Ttirritta zangarren tehenta bertako melodia... Errota zurrumbaren sinfoni malenkonikoa... Natura lasaiaren mahurna gabeko gau isiltia... Donibane Lohitzune kaiako ernai higatuak... Gaur ere uhin-sugeen sabel urasek dute itsasertzea haserrez zunpatzen... Etengabeko urrautsien eztanda... Aurrera atzera marruka zakarra... Itsasaldien lelo eternala... Itsas eta are bihozgabedunen eremu guduka... Urgazi lipitzen firuri barea... Oi natura gozatsu zenbat zaitudan maite... Baina, astiriero neure zeru nostalgikoa zihoan antsi leinurru gorrailez zizpilduz... Nengoen kezkati eskaratz iluneko leiotxoatik organbidexkari begira... Nengoen aiduru etxeko «hiru zaldi xuriek» noiz ote ninduten kenduko... Donibaneko itsas orroetatik Senpereko irasail isileetik... Nengoen anguzti izerdi hezeetan noiz ikusiren ote nituen... ... etxeko gataskatu lobioa sagardoieko mundoiaga eihartua labetegiko gatu kankaila sabaiako... ... ...
Isilka misilka |