|
Isilka misilka LEHEN: «Alaia ez da poesigarri...» (Txillardegi) ORAIN: «... poesia ez da zu eta ni bezalakoetarik kanpo gertatzen. Gurekin sortzen da. Gugan bizi da...» (Manex Erdozaintzi-Etxart) ETA GERO... Poeta da tristuraren hari leunenarekin esperantzaren oihal nabarra ehaitzen duena... ...gaitero ala andereño langile ala laborari egiaren xendra urratzen dugunean denak gara poetak... (Duela hiru bedatsi, ilunsenti sargoritsu batez, neure lehen poema bilduma anonimoa amaitzerakoan gogoratu zitzaidana eta, geroaren madarikak betirako itzali gabe, gaur esan nahi nintzaizuena...) Sortzen, maitatzen eta hiltzen lagundu nauten ALTZU baserrikoei... zuei... inori... Luma eta papera eskutan neure destinoaren alboan burutazio antzuetan nenbilen noiz ote nintzen burutsu bihurturen... Gau itsuaren arnas gardentasunean amets hautsien zorabiotasunean bait daitezke bizi desio zoroenak murgil errealitatezko kamusadak... Didate bertsuek barrua naretzen hitzen magiek kolkoa inarrosten deusaren igarle, dudaren babespe nago neu luma eta gauaren menpe... Nor zara? irribarre zorrotza zeridan banekien erantzutea noizbait tokaturen zaidala gau sargoritsuan nintzaizuen neure nortasunaren mihi nabarra biluztu... Nork bada asma zezakeen bertsu bat tristuraz jauntzia izan ez zitekeenik... Baso haize eta sasoei amodioari natura osoari dut kantatzen... neure maite poesiak gaur ezin bait ditu metalurgia eta metropoliak haboro abestu...
Isilka misilka |