|
OIEK BERAK ZORTZIKOETAN
1
Kantari asitzen naiz
aditu nazazu,
nik dakizkidan gauzak
jakingo dituzu.
Egoten bazerade
aditzen ixillik,
gauza pollit askoak
esango ditut nik.
2
Txurrut txurrut ari da
urlia edaten,
zer gertatuko zaion
ez du ark pensatzen.
Laster gelditzen zaio
mingaintxoa lodi,
auko itzak orduan
nork adiera-azi?
3
Buru keaz betea
ai zorabillaka!
uste du dabillela
lur ori giraka.
Begi makar-jario
ondikoz zakarra:
iritxi, bi dirala
argi bat bakarra.
4
Ibilltzen asitzean
zangoak gurutze,
buru makar okerra,
lepo ori luze:
ibiltzeko moduan
siaska egiña,
biderik zabalena
ez duk aren diña.
5
Ederra duk planta ori
gizon dan batentzat!
ez nuke ala naiko
nik neretzat beintzat.
Ezagu zak okerra
bein, tonto lapiko,
oitura zirtzill ori
ez al duk utziko?
6
Oa etxera eta
laster oian sartu,
iñork ez ekusteko
orren zoratu,
gizon, erriarentzat,
ain lotsagarria;
iturriz itzali zak
goizeko egarria.
7
Ez baduk ik utzitzen
kostunbre ain txarra,
igatik egingo dik
mundu orrek farra;
ez, ordea, pensatu
dala gauza andia,
ongi irrigarri duk
gizon bat ordia.
8
Orra konsejutxoak,
zeurk ongi kunplitu:
asko egia eder
dituzu aditu.
Betetzen badituzu
lasaikeri gabe,
guretzat on izain da
ta zurezat obe.
9
Ez badezu izan nai
edanean ariñ,
esanak esan dira
ta egiñak egin:
zabiltza zere gisa
ta ortikan ibilli
kasorik ez egingo
nik astotzar orri.
|
|