EGUNAK ILUN GAUAK ARGI

Jadanik gaua da

eta azkenengo hegazti bikotea garela dirudi

ahotik urrezuri beltza isuriz.

Pentsamendu erraldoia da

inguratzen gaituen guztia.

Begira iluntasuna —larregizko, arranditsu—

zerbait esan nahiko baligu bezala

irudirik gabeko gauza guztien gainean pausatuta.

Erretako pinudi bat zure azala,

eta nire aurpegia ere kea da

benetako kearen aldean.

Oi, zergatik gaude hain isilik

gauaren zakurrak ondoan agirika ditugula?

Zergatik hain isilik

barruko kezken zakurrak ondoan agirika ditugula?

Izarretatik esekitako momentu ahul honetan

dena kea benetako kearen aldean,

dena ur tanta baten barruko amets lurruna...

dena da hizkuntzaren mirari baten antzekoa,

urteetan isildutako pentsamendu bik bat egiten dutenean.