ARGITASUNAK

Lotsaren txori-habia desegin ahala

farolen argiek malko epelak isuri zituzten

argizaria eman berri zioten galtzadaren gainera

eta agurren zapiak airean izoztu ziren bat-batean

eta santuak zekartzan patera

olatu artean apurtu zen erromeruaren lorea bezala

erle erraldoi batek ukitzean.

jakintzaren musika jo zuen,

teatroko hormaren kontra pausatuta,

musika eskolatik bota zuten txistulariak

eta buhameek txalo egin zioten

inork baino hobeto atxiki zuelako

bere noten sarean udaberriaren alu eztia.

Nire burezurra luzatu egin zen,

ez nintzen autobusean kabitzen

eta bide bazterretik etxera oinez nindoan bitartean

freskagarrien latak odolezko barraskiloekin nahastuz,

eguzkia ikusi nuen keinu lizunak egiten zizkidala.

Haurtzaroa bezalako eskaleak zetozen

eskuekin larru hutsean oratutako hartzekin

eta emagalduek —zeinen hitz itsusia,

zelango paradoxa— bidea erakusten zieten

pintore ameslariak amestutako

udaberriko koadroetan barrena.

Goiz ederra zen, zertan esanik ez dago,

betileak erortzen ziren teilen gainera

milaka kilometrotako bidea ibili ondoren

haizearen trikimakoetan igota.

Zorteak barre egin zigun behingoagatik,

behingoagatik topeka ibiltzeari utzi zioten akerrek

eta ezpatek, tregoa labur baten ostean,

odol zoriontsua dastatu zuten berriro.

Goiz ederrean, goiz mozkortian,

inarmoniaren aingeruek zaindutako goizean,

agure bakarti batek bere errautsak saldu zizkien

Txinatik ekarritako polen gozo eske etorri zitzaizkienei,

eta mendiaren tontorreko haitz artean

bikote umezurtz bat ezkondu egin zen.

Zubitik esekitako huntzak

ura ikutu zuen, egundo lehenengoz,

idizaina handik igarotzen ari zen momentu zehatzean.

jendeak elkar agurtzen zuen erakutsi nahirik jende ona zela

eta eguneroko lan berriak eta gaueroko dantza basatiak

lasaitzen zuela,

eta hain nengoen harriturik guztiaz Eucarisi galdetu bainion,

eta Eucarisek esan zidan

azken judizioa zela

eta absolbituak izan ginela.