HUTSUNE BERRIA

Igande goiza da

eta kaleak normalean baino

hutsago daude.

Eskoziako herrixka presbiteriarretako

igande goiza ematen du

—ezin, inon, kroasan bat

eta kafesne bat eskatu—.

Hala ere zer diostazu

itzuli luze honetaz,

ibai bazterreko zumardi ordenatuen

tai-chi lasaiaz, adarretan eta orrietan?

Hamabost egun dira

azken amodio-kontu azalekoa bukatu zela.

Azalekoa, bai: ilargiak ur gainean igeri egin zuen une batez,

eta izango ez ditugun umeei

izena jarri genien.

Ezin ahaz dezaket, eta ez dut ahaztu nahi,

berak irakatsitakoa.

Ez nuke inoiz ahaztu nahi

nire gainean pausatzeko zuen

modu xamur hura.

Ahaztu gura nituzke, ordea, eta ezin,

elkarri esan arazi genizkion gaizkiak,

agertu genituen eztenak denak.

Ahaztu behar nuke —baina zelan ahaztu!—

bere atzealde bikoiztua

nire begi bustietan,

eta bere zapaten hotsa

eskaileretan behera hiriko

beste oihartzun guztien artean galtzen.

Ezin ezaba dezaket taxia hartu zuenean

buruan iltzatuta geratu zitzaidan irudia:

leihora hurbildu nintzen

eta beste behin, azkenengoz segurki,

handik behetik niri so ikusi nuen

arazo guztiak konpontzen dituen

edertasun harekin.