ESTEBAN

Zeinbat eta personak bizi urriñago,

Euren faltak ikusten doguz gitxiago;

Urrin len bizi zan bat, zelan gaur urrean,

Daukadan berba nai dot eiñ bere gañean;

Dalako bera gizon guztiz plantosoa,

Berbari ederra ta prestu antzekoa;

Errazoiak emoten beti bera nausi,

Gizartean gaurdaño dodana ikusi.

Alanbere osoro ezautzen eneban,

Urrin bizi zalako guretik Esteban;

Guztiz nuekan ondreadu eta beargintzat,

Eneukan ezetara bera dan lakotzat;

Baña, bizi dalako gaur gure kalean,

Geure etxetik iru garren dan atean;

Arotz bat izan eta berandu urteten,

Kalera zelan dodan goixetan ikusten;

Amarrak inguruan atzo berberari,

Esan neutsan: «Esteban, oraiñ zara jagi?

Jagiera orreikaz naukazu zurturik,

Zelan bizi zarean Bilbon ez dakit nik».

—Martiñ, nazan bestean enozu ezautzen,

Goixetan legez gabaz enozu zainduten;

Ikusiten banozu noz nazan etxera,

Etorten, gaurko gizon barrien antzera;

Nire jagierakaz zareana zurtu,

Erretiroak eingo zaitue arritu;

Egizu ardureaz zoli pruebea,

Frutatik ezautzen da zer dan arbolea;

Baldin zaintzen banozu gabetan obeto,

Gero esango dozu zer nazan ederto.

—Alantxe da Esteban, gizona eikerak,

Esaten dabe nor dan, ez berba ederrak;

Nik bere len zintzotzat, zu lako bat neukan,

Eta gaur pentsetan dot ustela ete dan.