MARIA MARTIÑA

Esaten dabe askok Maria Martiña,

Neskatxa bat nazala arpegiz ezaiña;

Bekokian alako oreiña dodala,

Ta errian neskatxen atzena nazala,

Baña nik zelan uste oi dodan bestera,

Ezaiñaren lekuan nazala ederra;

Ikusi arteraño ez dot sinistuko,

Ta bai, neure aurrean beti jarraituko.

Maria martiñaren berbetea au zan,

Ezaiña izaterik zeñek nai ez eban;

Baña elduten jako nozbaiten eguna,

Ikusiteko bere bekoki illuna.

Zergaitik ispillu bat erregalau eutsan,

Pepak, gitxienentik nok zazpi eukazan;

Non Maria Martiñak bere arpegia

Ikusitean zelan aiñ zan itxusia,

Indarragaz lurrera bertatik jaurtirik,

Geratu zan sei zati bertantxe egiñik;

Baña atzera seiretan ikustean bardiñ,

Izerdi larri otzak emon eutsan ariñ;

Konorte baga bertan jausirik lurrera,

Egun bian biurtu etzan zentzunera.

Egia iruntsiten sarri da samiña,

Onen lekuko bat da Maria Martiña.