NEKAZARI ERNEGAU BAT

Mitxel nekazaria bizi zan erneguz,

Bere suerteagaz ez iñoz soseguz,

Ez eukalako arek beste egarririk,

Aberats izatea munduan bakarrik;

Beti ebillan nondik arto asko batu,

Al ebana auzoan egiñagaz ostu;

Ziñoan: «nik baneuka ondasun naikoa,

Munduan nintzateke zorionekoa».

Bardin egoanean oian bere lotan,

Nondik aberastuko ebillen pentsetan;

Itzain bere bazan ta, edo noz bidean,

Ebillan gau ta egun lana eukanean.

Burdi bat ikatzagaz bein joian olara,

Logureaz zabuka ezin joan zala;

Bildurturik etzin zan ikatzen gañean,

Idiak ez egien artu ankapean.

An bere laster lotan asten da amesetan,

Betiko aberastu zala bein benetan;

Bilbora etorrita ontzi bat eukala,

Beretzako india asko ekarzana;

Eta urtenda goix goix bere baserritik,

Gaberako atzera biurtzea gaitik;

Uste eban galopan joiala zaldian,

Aztu zan lo joiala olaruntz burdian:

Ta noz eban sinistu ontzien lekura;

Elduta sartutea dirudun barkura;

Jatsiten zalakoan lurrera zalditik,

Mitxel ameslaria jausi zan burditik;

Eta jausi ez eze arturik burdiak,

Erdibitu eutsazan berna azur biak;

Orduan dazau zelan zoriontasuna,

Gozetako bear dan lenen osasuna;

Eta konturaturik zala kastigua,

Izan eban suerte alako gaiztua;

Diño penaz beterik: «sano banengoke,

Ai pobre bizi arren kontentu nintzake!

Osorik daukazanak almen ta zentzunak,

Kantau lei daukazala aberastasunak».