XVI.
EZ AHALKA UNGI BIDEAN

        Parisko eskola handi batean, soldadu gai jaun gazte batek galdu zuen arrosorioa. Lagun batek atzeman zuen, eta haitz bati amarratu josteten orenean, zioelarik: eian agertuko den jabea! Ni naiz jabea, erran zuen gizon gazte eder batek, burua gora bilha zioalarik hirri egin nahi zuten guzien erdirat. Amak eman zerautan arrosorio hori, itxikitzen diot ezin gehiago, eta egun guzian erraten dut! — Ederki, ederki, dio norbaitek. Guziek buruak itzultzen dituzte, eta ikusten dute eskolako jeneralak zioela: ederki, gizon gazte bihozduna. Ez ahalka ungiaz. Egizu bethi hola, eta atherako zare zerbait. Eskolako lehena zen jaun gazte hori jakitate orotan. Gehien jakin eta handienak behar litezke lehen Jainkozko gauzetan. Ez diotzate Jainkoak eman gai hautuak, hobeki zaur dezaten!

        Soldadu berri bat trufatu nahi zuten lagunek, zeren egiten zituen othoitzak. Gudu baten aitzinttoan bildu zituen lagun oro bere gelarat, higan zen alkhi baten gainerat, eta erran zioten: erasiren duzue nahi duzuena, ez naiz ganbiatuko, Jainkoa zuek baino gehiago da: ala ez? Bai naski. Hobe dut beraz haren gogorat egitea. Ez baduzue hola nahi, zoazte oherat! Behar orduan nihork bezinbat bihotz izanen dut. Ez nauzue ni ikusiko bihar beldur suan! Lagun guziak hirriz eman zitzaizkon eta etzioten gehiago trufarik egin: nondik ditezke hirrigarri zeruko aita maitatzen dutenak, lurreko aitak ezagutu nahi ez dituztenak abere batzuek balin badire?

        Gizon gazte batek mehe galdetzen du ostatu batean. Lagun batek hirriz eta trufaz erraten dio: meheko zare holatan? Bai, jauna, zu gizeneko? — Bai, dio bertzeak jadanik gorritua, ikusiz trufa gainerat dioakola. — Hanbat gaxtoago, erraten dio mehekoak! Ez nuen uste hainitz balentria bazela, sahetski baten gatik, lege zuhur baten haustean! Hirriak haren alde eman ziren; gehiago dena, bertze lagun batek ere mehe galdetu zuen, erranez: nik ere badut sinhestea.