Gomutatzen dut txikitan hegoekin egiten genuenaz

harritzen ginela.

Egunero altxatu eta gero hegoak zabaltzen genituen

arginabarraren zabalera neurtzeko eta beti, beti, kasualidadea

izan zitekeenik ohartu gabe, hegoaren punta batetik beste

hegoaren puntaraino urratzen zen eguna. Hau da, zeruak ere

gure luze-laburrak zituen eta honek asko pozten gintuen. Egia

esan, zeruak oso handia ematen zuen eta horrek esan nahi zuen

geu ere bera bezain handiak ginela.

Zerua neurtu ondoren gure hegoei so gelditzen ginen amiñi

batean, ez ote zen gaueko izarren bat ere gure luma gazteen

artean ezkutatuko, baina ez, mokoka bilatu eta gero ez genuen

ezer topatzen.

Han, erroitz hartako harkaitzetan geundenean, anaia eta biok

asko gozatzen genuen goizarekin, zeren eta goizean helduak

hasten baitziren altu-altu biraka, eta gu begira nola egin zitekeen

hori buruari galdezka.

Orduantxe gure hegoaren bigarren balioaz ohartu ginen, han

goiko korronteen apetari jaramon egin barik gure aitona

seinalatu nuenean. Hara! pentsatu nuen, hegoarekin ere erakutsi

nahi duguna seinalatu ahal dugu.! Eta gauza guztiak seinalatzen

hasi ginen, han etxe bat, han hodeia, han ardiak eta abar.

Jan eta siesta bota ondoren eguzki begian esnatzen ginen eta

askotan bere argitasunak begiak itxiarazten zizkigun minaren

minez harik eta nire anaiari begiak hegoaren babesean

ezkutatzea otu zitzaion arte. Ze poza! begiak tapatzen genituen

eta ez genuen ia deus ere ikusten. Oso dibertigarria zen.

Egia esan, gauza asko egiten genuen hegoekin, baina egunak

joan eta egunak etorri gure hegoak ez zirela hain gureak ohartu

ginen, zeren eta batzuetan arginabarra neurtzeko astirik eman

gabe, gogotik hasten baikinen astintzen, gora eta behera, gora

eta behera nekatu arte, eta askotan ez genekien zergatik, astindu

behar genituela sentitzen genuen soilik.

Horregatik beldurrez beterik izan nintzen nire hegoen baliorik

handiena deskubritu baino lehen.

Eguerdia zen hegoak biziki astindu eta nekatu ondoren

harkaitzetan ibiltzera animatu ginenean. Gora begiratu nuen

anaiak heldu baten artaziak erakutsi nahi izan zizkidanean eta

haren maniobrak ikustean nire hegoak berriz esnatu ziren eta

zabaldu ere bai.

Zoritxarrez, zabaltzean, hego batek harriaren kontra jo zuen eta

ni erroitzetik behera amildu nintzen nire anaiaren begi izutuak

hastantzen ikusten nituen bitartean.

Erorketak ez zuen hamar metro iraungo, bat-batean hegoak

zabaldu eta astintzen hasi nintzen, eta hau egiteak erorketak

berak baino gehiago beldurtu ninduen.

Hor airean, harkaitzetatik bospasei metrora eta lurretik ehunera

edo, gora hasi nintzen berriz ere nire anaiaren begiratu

harrituaren aurrean jarri arte.

Honetarako ditugu hegoak, anaia, honetarako, oihukatu nion,

hegan egiteko dira eta ez izarrak seinalatzeko, borroka egiteko,

arginabarrak neurtzeko edo kilima egiteko.

Harrez gero askotan dibertitzen gara airean norlehenka, ezer

seinalatu gabe, ikusten dugunaren ondora-ondoraino joan

baikaitezke ziztu bizian.

Guztiarekin ere, batzuetan triste jartzen naiz, altu-altu

gaudenean, hegoak zabal-zabalik, zerua ez baita hegoen bi

punten artekoan kabitzen, eta horrek esan nahi du pentsatzen

genuena baino askozaz ere txikiagoak garela, edo behintzat

nagusitu arren txikiagotu ere egin garela.

Zeruaren hegoak leku guztietatik baitaude.

                              Irunberriko Arroila