ANDRE BATI

 

 

I. Zortzigarren hilabetean

 

Ez egin so niri hain sakon, andre,

zure aurpegia uhertzen baita

Ez ihardun horretan gero,

zure begirada baita bakarrik

bake, logalea, poza,

bizitzeko gurak isladatzeko,

ez niri arakatzeko

Ez nitaz bat ere kezkatu,

irri, algara egin edo, nahi baduzu,

nigar egin ere,

baina ez nigatik, benetan,

ez dudalako pena merezi.

Zure aurpegiak islada dezala

garbi zure burua.

Zure begiak, berdeak,

zeruzko eta kristalezko berdeak,

aske mugi daitezela,

bai, zureak direlako, andre,

besterik gabe: amarrugabeak eta serioak,

alaiak eta arakatzaileak, zeureak.

Ez egin so niri hain sakon,

zure aurpegia uhertzen baita

Zure begiak, zure aboa,

zure sudurra, zure masailak,

zure aurpegi osoa

bihurtzen dira zure begietan

harmonia bare eta urduri

bide batez,

lasai eta gertu, bidenabar,

biziari aurre egiteko moduan,

baina itxaroten, tinko,

bizia bera etor dadila.

Barruan duzun biziari

begiratu behar diozu, andre,

ez niri,

zure sabel betetik

ateratzen ahalegintzen den

geure kumeak

berak jaso behar ditu

bizi oparoaren isladak

etorkizun bikainaren

promesa bezala.

 

 

II. Bederatzigarren hilabetea pasa eta gero

 

Semea ari da bizitzen

bere etorkizuna dagoeneko,

promesen eta zalantzen artean

iragarritako geroa.

Zure sabela umatu egin da

eta hiru gara elkarrekin

Zeu, zara, andre,

lur emankor eta koipetsua,

mirestuta so egiten diozu,

zure begirada hoberena,

biziaren zure isladak,

ilusio eta beldurraren aztarnak

jasotzen hazten den haurtxoari.

Eta berak badaki,

edo igartzen du behinik behin,

ikusten zaituen aldiro:

algara, irri egiten du,

beldurtu eta itxaroten du

zuk bezala.

Bere begiek zureen bitartez

somatzen dute,

urduritu, pozten da zurekin.

Ezagutzen zaitu

bera sortu duen

lur zoragarria bezala, andre.