MASKARAK

 

Maskarak ziren nik beti ikus nitzakeenak,

ile gurizko pentsamendu isolatuak,

lur honetako aingeru sasikumeak,

iturri uherrak izan baitziren

eman zizkiguten aukera gaitzak,

balizkoak ziren beti eta ziurrak bezala

aurkeztu nahi zizkiguten

erabat errealak ziren mamu horixkek

geureak ametsak ziren soilik,

asmo lainotsuak itsaso harrotuan,

baina gorrotoa eta amodioa

bereiz al daitezke hainbeste zaborren artean?

Maskarak mozorroak, horrenbeste

behar al ditugu egiazko ustelkeriak

disimulatzeko edo ematen ez den

egia hutsa antzezteko behin eta berriz?

Zementuzko sendotasuna omen dauka

egoitza zuri horrek,

arkitektu ustel guztiak bat etorri eta gero,

baina nik badakit zertarako balio duen,

botikak ia dohainik ugari banatu

eta minaren ezinbesteko prozesu garbia

zeharka desbideratzeko,

petrikilo guztiak gordelekurik gabe

ez uzteko asmoz.

Absurdu askoren gainean datza

sumatzen ditugun hainbeste maskaren

zentzu traidore eta anbiguoa,

eta lainoa zabaldu egin da erruz goizean

hurrengo urratsa ikusi ezin izanez,

agian hilda izanen gara denok

zaldun handiputzak gerrarako deia

egitera agertuko direnean,

edo orduantxe maskarak jantziko ditugu

azalean behin betiko atxekita,

betirako mozorrotuta hiltzen garen bitartean,

eta badakigu itzalen joku beldurgarriak

jarraituko duela,

ile gurizko pentsamendu isolatuak,

lur honetako aingeru sasikumeak,

mundua geure eskuetan dagoela

sinestu nahian urtzen zaigu

izotz puska baten antzera.