|
Itsasoak iraultzan SERENADA Emakumea maite dukan gizonkia, Utzirik Minotauroren bortxakeria, Kortesian har ezak Occitaniako Trubadurren bidea, ez zaik doluturen, Kantoreak bederen baitituk onduko. Behin bazen Parisen dama gazte eder bat. Senar ona bazuen, aberatsa gainera. Kortea egiten zion kantari pobre batek. Gau batez etorri zen ilargi betean damaren leiho pera eta gitarragaz berriz kantatu zion ezti ta kartsuki. Azkenean senarrak asperturik handik ohildu nahi zuen amorante gaixoa bezain hastiroa. Baina damak erran zion: adiskide ona, otoi bego bakean, serenada urririk kantatu baitigu eta horri eskerrak gozatu baititut ohore ederrenak zerorrek eskainiak. Horrela poesia eta emaztekia bi bider aberastu zituen kortesiak. Behin ukan ez zuen entzuleen ohorea gau hartan hartu zuen olerkari pobreak, Eta senarrak bete usu ahazten bide zituen eginbide Gozoak. Serenada ez omen da galdua oraino Erriberan. Emaztedun garenok aberats izan gabe gure fortuna dugun estima eta lagunt serenada etxean kanta baitezakegu pixuntzia burutik behera ukan gabe.
Itsasoak iraultzan |