|
Itsasoak iraultzan ITSASOA 1 Ekitoltzean opa, hor zaude baketsu, Larru legun, uhin-gabe ta gori batean, Eguzkiaren musu garbi'aski zaizu Baina haren distira behar'zu betean. Eta ni, legorreko gizon, bakan natorkizu Iluna, ez jakina, itxaron gaberik, Arraun oker batean ura urraturik, Argiaren ordainez burua dena su. Uholdeak orduan sagailoaren kaldan Astindurik narabil ur beroen maldan, Naietan ontzi hordi, zuk desjabetura. Galernaren zilborrak, azken zirimolan, Ondartzara bota nau eta baketurik Nago, zure indarraz orain txaranbelan. Indar eme, emankorra, Zutan daukat iturria Ta helburu gurgarria, Ene ametsen alorra. 2 Gizonkia, uste duk amodiozk'obran Haizela nagusia. Ohart hadi arren. Mariñela, zein ttipi haizen galernaren Begiak hartzen hauen zirimola hortan. Pentsa zein bakuna den hire oldar hori Eta soila ontzia. Aldiz mila margo, Uhin, olde, dirdiraz aberats azpiko Mundu sakona, mila ñabarduraz jori. Joairak errespetuz harturik ertzean. Haren altxorrez dituk sareak betetzen. Ekaitzaren hegitik portura heltzean, Haren ortzadarraz duk leihorra hezetzen. Zuhurtu nahi denak, Ulyssek bezala Itsasoaren lotsa eduki dezala. 3 Itsasoko banintz sortu, Haren uholdean sortu Nintzateke, uren askatzeko. Lurreko bainatz gertatu, Nehor ez bedi engaina, Ezin izan naiz arraina. Baina eme gabe, bizi gabe Litzateke mundu gaina. Artzan-hora ez da otso. Ur gezala ez da goxo. Nehor ezin izan ber denboran Mariñel eta itsaso. Ahal banaiz humanista, Neholaz ez feminista. Ez nuke nahi gizateria Bizi dadien erdizka. Ezin da itsasturia Bizi guduka gorrian Edo itsaso maitetik bazter. Hor baitauka iturria. Begi urdin-berdeen bistan Nor ez da sendi artista? Hetarik urrun ez nuke nahi Bizi hau bizi erdizka. Igortze: Itsasoa, itsasoa, Lurraren gero beroa, Hi gabe gure mundua ez nun Neholaz ere osoa. Itzultze: Itsasoa, maite haunat Bake uren lotsa diñat. Bake zuzenezko arraun oldez Etortzen nun hire ganat.
Itsasoak iraultzan |