OGETA AMABIGARREN IPUIÑA

Arrantzallea ta txibi bakarra

Arrantzalleak bot'eban sarea

biar dan-dana arrañez betea

                egongo zalakoan:

lorik bere ein ezinik egoan.

Jagi zan goxean goxetik

nagi andi bagarik oetik,

                ta doa jasotera

zeinbat artu eban ikustera.

Dakus baia damuz beterik

etzakola jausi besterik,

ezpada txibia bakarra.

An tzan ernegua ta an deadarra

                eta an esatea:

onetako ezarri joat sarea?

txibia bategaitik gaba galdu,

ta pozen zoroz ezer ez afaldu?

Noan guzti au najaroiala loak;

ta sabela ilten jan bakoak?

                Semearen galdua!

Nekatuen artean nekatua!

Onelan egoala erneguetan,

biraoz bazterrak betetan,

esaten deutso ikaraz txibiak:

Gizon ona, ken niri ariak.

Itxaso-bidea emon gidazu:

nosbait nos damutuko etzazu.

Egingo naz txibi eskergea:

botako dozu barriro sarea

                itxaso basterrera:

etorriko natzazu sarera

andi, mardo, gizendurik,

ez deutsut sartuko guzurrik.

Txibia bat, ze izakaria!

Zelan zuk nigaz afaria

egingo dozu gaur gabean?

Ez dozu obe datorren urtean

                neure jabe izatea,

ta apari galant bat egitea?

Etorriko natzazu lagunakaz:

zeuk orduan arrañakaz

aterako dozu diru andia:

ta esangoozu: Ai txibia

egia-zale ta berbakoa!

Sinist'ezteutsuna da eroa.

Sinistu neutsun ordu onean:

imini nozu gaur egun obean.

Bai, euri sinistu nik?

ez dok ikusiko beste egunik.

Obe dok arrain txiki bat eskuan

balea baño, au askatuan

bajabile batera bestera.

Ator eu orain ene etxera.

Nox geroko ogiak, nox gosea

kenduko dok? Eta nox asea

itzi sabel argal makaldua?

Burduntzira, zital galdua.

                Asko ta asko izangoak

                ezer baga itzi dituz:

                eskukoari eutsi zuk

                badau zerbait oraingoak.