AMARGARREN IPUIÑA

Asto iru jabe bata baño bestea deungagoak izana

Astoak eban jabetzat

atxulari esku-eutsia

ta eguneko janaria

urri da astoarentzat.

Nai leuke onek beretzat

jango dabena ugari

baia geure atxurlari

orrek ezteutso emoten:

ta orregaitik eroaten

dau gosea ondo sarri.

Ai, ai, diño ugazabak

naiaukak beti ni gosez

asazkaldi on bat pozez,

niri nox elduko jadak?

Ai ta ene gosekadak!

Nik janez au bajaroat

laster egin bear joat

emengo egotaldia.

Jabe esku-ugaria,

nik bein izango etxoat?

Gero jabeak, salduten

deutso lapiko-ginari.

Au barriz zan emolari

txarra: eta ez da urten

lazeritik, ez kenduten

astoak gose bizia

bestetik ortuaria

iños ostu eroiana,

eztauko, ez, orain jana

ezta aza baten orria.

Orregaitik astotxua

ebilen beti ta beti

nos onen agindupeti

aterakoan burua

ta ez bizi ain artua.

Salduten dau zorionez

edo obeto adinonez

ta, zelango jabeari?

Narrugin atsituari

nor ilgo eztan emonez.

Narru gordinen azpian

edo ondurikoen pean

egunean egunean

dabil joan etorrian

gosez edo jan gitxian:

ta bildurrez dagoala

nos berari bere azala

kenduko deustan bizirik:

orregaitik erdi ilik

ta ikaraz bizi dala.

Gerora, au esan eban

kontu onak aterarik,

ez beste ugazabarik:

ze banajoak onelan

txar bat itzi banajeban,

besteagaz nok deungago.

Bakotxa txit ondo dago

Jaunak jarriko tokian

agan burua itzian

izango dau obeago.