OGETA LAUGARREN IPUIÑA

Leoi-artz auska indargetuak, ta lukia

Leoiak eta artzak bein aurkitu ebeen

mendian barruan arditxu galdu bat

deslai ebilena, baita gura leukeen

        biak, bakotxak beretzat

Artza nonbait egon lekuz urrerago

ta leoi jaunari lotsa jagon bagan

ardi gaixoari esetsi lenago

        deutso, il ta bota, bertan.

Leoi uzuari ori dakusala

su goritan sartu, ta orroi eginik

basterrak guztiak beera dakazala

        garra dario danetik.

Estau onen arin oñastarri batek

batetik bestera bidea egiten

ta il jo dabena, zein da leoi orrek

        deutsan artzari ekiten.

Artz bildurgarriak lazturik ulleak

aoa zabal ta erpak lusaturik,

arpegi emoten deutso, zelan atxak

        olatuai gogorturik.

Batak gogor gogor ta gogor besteak

erpaka bat onek, besteak erpaka:

biak ortz-aginka, indar-putzak biak

        alkar apurtu guraka.

Ai ango orroiak ta desgarrioa!

Ango burruk-auskak, ta apurtzea alkar!

Ez etzirudian ezpada trumoia

        edo lurra zala dar-dar.

Onelan luzaro ibili zirean,

arik etal danok ebai indar-ustu

ta nekeen nekez etxunik lurrean

        biok zirean geratu.

Gelditu ezkero arik puska baten

azeri jakina dator ara laster

ta bien aurrean ardia dau jaten:

        eurak barriz ezin ezer.

Oi ta zeinbat bider auzilari txarrai

au jazoten jaken! diruak utzitu:

enkon nastariai eta letraduai

        ezer-ezean gelditu.