AMAIKAGARREN IPUIÑA

Gizon esku-eutsi lanez betea ta adiskide esan onekoa

Gizon batek eukazan

gauza guztiak

salduta, egin eban

urre-opil bat:

ta lur azpian

sartu eban opila

ortu erdian.

Egunean ta egun

joian zikotza

ikusten ondasuna

edo biotza.

Zeinbat apatxu

emoten deutsan ari!

gero estaldu.

Leiotik dakus batek

zelan urrea

darabilen gizonak

sartu ta atera.

Eta gau baten

kentzen deutso kutuna

ta eroaten.

Oi legez gox goxetik

biaraumean

artu nai dau lurpetik

esku artean.

Damu gorria!

dakus ostu deutsela

opil oria.

O zeinbat negar garratz!

zeinbat aiari!

zeinbat garbai eskerga!

ta, zeinbat larri!

Ez dauka onik:

ez jan, ez edan daike,

eta ez lorik.

Onelan dabilela

igarten deutso

lagunak naibagea

eta dirautso:

Zer dok, gizona,

ain ilun ibilteko

lengotik ona?

Zabaltzen deutsa onek

bere biotza

bai esan bere, daben

damu mingotza

Agertu urrea

edo il nok damuak

adiskidea.

Zer, dirautso lagunak,

au dok gustia?

Artu arri bat eta

egik opila.

Sartu lurpean

ainbat egingo deua

zein da besteak.

Zekentzarren kaltea

onetan dago,

izan gauza, ez izan

beti deungaro.

Izanda, lana;

galdurik, damu; ta ez

bein ondo dana.