IPUIN BERA BESTERA ALDATUTA

Aume esan-onekoa ta otso gaistoa

Auntz bat bajoan basora

akumea kortan itzirik,

txito ondo erakutsirik

ez urteteko kanpora.

Laztan, dirautsa, ez urten

neu najatorren artean:

ta norbait badok atean

oles, pitika, egiten.

Ez euk idigi beingoan.

Ago, txintx, iratzarririk

ta begiak idigirik,

ni an ete najagoan.

Dago zelata otsoa

esan eutsana entzuten

baia goseak estuten

eban irrime gaistoa.

Ai, ai! aume-aragia

diño, ze gozo samurra!

Baia bear dok guzurra

neuretzeko giberria!

Doa ixilik atera

auntz amaren soñuagaz

asmu gaistoz artuagaz,

onelan arrapetara.

Aume zurrak dau gogoan

amaren esan ain ona

asko gurata emona

basorako zan ondoan.

Ta atearren zirritutik

egiten ditu begiak

nor darakutsan argiak,

eta dakus ezkututik

arerio tzar otsoa,

eta ez ama maitea.

O mlmutz goseberea!

Ta, zein azan i gaistoa!

Alan dirautsa kortatik,

aume onek otsoari.

Zer ipuiñak gazteari?

Entzun, entzun berpertatik.

Artu beitekez gogoan

zar jakinen esan onak

kalte-artuak emonak

t'ez itzi iñox alboan.