OGETA IRUGARREN IPUIÑA

Asto nekeak amaitua ta ila, ta zaldi biotz gogorra

Asta emeak pisu geiegi

eroian bizkar ganean

ta albaintinkaka joian bideti

arnasa ezin betean,

emen gelditu

gero igitu,

txarto batean bestean.

Beragaz joian zalditoari

dirautsa onez ta lotsaz:

Ai zaldi laztan, lagun zamari!

il bear joat pisuaz,

jaukaat larregi

ezin najegik

nik onen zama astunagaz.

Arren ta arren, zaldi maitea,

euk izan nizaz erruki.

Arindu gidak ene kargea,

eutsirik euk atal bati.

Egiten beustak

emongo deuat

eskerrik asko, o zaldi.

Zaldi musturrak purrustu tzarrak

eginik, ai! ta entzun ez,

burugin onak lagungin txarrak

dirautsa orri destañez:

Asto ta asto!

Gaisto ta gaisto!

irea beti: besterik ez.

Gogora joan gura enduken

pisutxu iski bategaz!

bestek eztanda ta... bajegiken

ez deuna deus bestenagaz.

Ez jonat ezer;

egin emen ler:

il al din or nekeagaz.

Alango baten astoak uko

egin dau, egin, bidean.

Jabeak arre: jabeak ixo:

jabeak jo, ta alperrean

bertantxe jausi

arnazak asi

astoa, il da azkenean.

Asto bagarik bere burua

jabeak ikusi, eta,

zaldi muxari aren pisua

emon deutso bizkarrera:

ganetik dala

aren azala,

au eratzita, kendua.

Ondo eginik, ondo bai ondo,

saldi biotz bagakoa.

Alantxe bada jakok emongo

doanari eu lakoa.

Ai, bai, gogorra!

ire sendorra,

ta besteena eutsaz, ta oa.