AMAZORTZIGARREN IPUIÑA

Gizon parrasta ta gizon jakina

Gizon parrastak esaten

ebazan farfulleriak

pitean bein, eta aziak:

Madrilen nik egun baten

jente guztizko errematen

ta Erregeren aurrean

amar bat kana luzean

saltutu, ta andi txikiak

ikaraturik guztiak

antxe gelditu zirean.

Zezen bateri Gaztelan

adar batetik eutsirik

bildots bat legez geldirik

plaz'erdian euki neban.

Katamotzak egit'eban

Kataluñan kalte lartxu.

Mendiz mendi banoatsu:

ta zapotzetik artua

dakart errirauzua

baita an ito panpartsu.

Arrabetean zabalik

ao guztia dabela

eta adurra dariela

begiai eragin baarik

arriturik, ikararik

dagoz jenteak entzuten,

ta barriak itanduten.

Besteari ez nagitu:

ta alkarren atzean ditu

berbak irabiotuten.

An egozanen artean

bat zan nonbait argiago

baita zerbait urtenago.

Eta guztien aurrean

dirautsa onez onean

ta zintzo urrengo itzak:

Adiskidea, egizak

emen diñokan gauz'orreek

eta nik ta beste oneek

eu artuko augu aintzat.

Zeinbateri onenbeste

esan leikion egiaz

buruak parraskeriaz

egin andi naiko beste.

Egin joat au ta beste.

Ain uritan ene aldian.

Orain barriz? Gure errian?

Epelak, ta gauza ezak.

Egizak emen: ta ezertzat

artuko aut ikusian.