IPUIN ONAK
LENENGOA

Ama-alaba, kardantxillo eder kantaria
miruak ilten ikusiak

Kardantxilloa, emea abian

egokanean berotzen

arrautzatxuak bera galian

aurreko zugatzto baten

        kanta ta kanta

        dago, eztanda

        egin bearrez soñutzen.

Aintzan ederra luma nabarrez

ta ori-gorri guztikoz

ze ama alabak ao zabalez

ari begira dagokoz

        euren zentzunak

        agan etxunak

        dituez pozaren gozoz.

Amak neskari: Poxo maitea,

eztantzun aren soñua?

zoragarria aren samea

zoragarria kantua.

        Ai ze polita

        geuk ikusi ta

        jantzunagun txoritxua!

Ai ze polita! darauntso amari

neskatxi orrek urturik.

Ai ze ederra! Ezin geuk ari

esku-ezarri, ta arturik

        eroon gurera

        an eukitera

        kaiola baten sarturik!

Egozan alan ama-alabak

ero ero txoriagaz

barriz onetan miru izalak

zerutik jatzirik egaz

        zart txoriari

        erpak ezarri

        ta dau igesten beragaz.

Eztituz ainbat gauzak baltztutzen

gau ilunaren iluntzak,

zein da miruak dituz iluntzen

ama-alaben biotzak

        kendurik ari

        txoritxuari

        ederra, sama, bizitzak.

Ta guztiz bere neskak damuaz

beren berengi neskak damuaz

ez eban, ez, asko bear,

antxe egiteko txoienagaz

taska taska negar negar

        begi bereak

        urez beteak

        damuz biotza samur lar.

Amak orduan ondo esanezka

dirautsa bete betean:

Aikon, ementxe garbiro, neska,

emengo poza zer donan:

        orain bizirik

        puntuko ilik

        gozoak ala parean.