ZORUNA!

Gizon arro altsuoi, oro menperatuta

zek zarabiltz urduri yoranen-yoranaz?

Zer lortu gura dozu, andi-naiz zoratuta

zuzentasun-legea ostikopetuaz?

Iturria ikusita oreiñ egarritsuak,

daroyan yoranagaz txindi billi zabilz?

Zeure begi zikoitzok, urrearen dis-disak

batera ta bestera zergaitik darabilz?

Gizon yakintsu ori, zer dala-ta gautegun,

zabilz lan eta nekez egian ondoren?

beraonen izpitxo bat agertzen yatzunean

zer dala-ta biotza yatzu pozez yartzen?

Lander, txiro gaxuoi, ogia irabazteko

nekatzen zaranean; zer ames dagizu?

Urrun an... lañopean eskutatzen yatzuna,

amesez dazauzunoi, zer dan esaidazu?

Ao batez oyu bat, biotzetik sortua,

edonondik eltzen yat auxe diñostana:

«Zorundun izateko, egarriz dot biotza,

betor bai betor laster, zoruna! zoruna!».

Eta gizon gustiak mitxeleta ondoren

doyan mutikoa lez dakustaz artega,

eskuartetik iges eiten dautsen zorunantz,

besoak edaturik iñoz aspertzeka?

Baña donoki goyan sortu dan abots leuna

neure entzumenera datorrela dantzut:

«Ludi gauzan artean zorun billa bazabilz

alperrik nekatuko zarala diñotzut.

»Altasun, yakituri, aberaski ta aintza,

uskeri utsa dala ez ete dakizu?

Eta biotz barrengo zorun egarri ori,

ezerezten dan gauzaz asetu nai dozu?

»Erbesteko landara da zoruna ludian,

eztau ba or artuko iñola be sustarrik

donokiko baratza da bere aberria,

bertan zoruntegia, ez iñon besterik.

»Bizi zaran artean eskuratzen bozu ba

zorun aletxoren bat biotza pozturik,

ekizu donokitik yausitako ale au,

eztala iñoz egongo arrak yo gaberik».

Gentza lortu nai bozu yaso gora begiok;

zorundun izateko ara or bidea:

«Ez biotzik esarri ludiko gauzari ta

arduraz zaindu beti Yaungoiko-Legea».