BIOTZA

                «Zeure biotza ardura-arduraz

                zaindu egizu bizitzaren sustarra da-ta».

                                                (Prov. IV-29)

Izatez txiki eta, leize ondogabea

gauzak beragantzeko itxaso lez neurgea,

orok dauku barruan egarriz biotza;

ezautzen daunik, nor da gizon oro artean?

Nor ain yakintsu eta zoriontsu ludian?

Iñor bada, berea da zorun-bizitza.

Gentzatsu dagonean ozkarbia dirudi,

baña naigabepean dagonean urduri,

itxaso asarretu, naspilldua bada,

gure biotza zer dan ulertuko dabenik,

ekatx ondoren danak azaltzeko gai danik

iñor aurkitzen bada; non dago ta nor da?

Gauza gurena dala! Yaunaren antzikurra!

Yainko-maitasunaren bakaulki betikorra?

Itanduko dautsot nik au diñostanari:

Biotzan maitasun au guren-gurena dala,

zelan ulertu geinke aldakor utsa bada

maitasun au eskintzen ludiko gauzari?

Egun bateko lora, beingoan aultzen dana,

su-gar indargabe bat une baten dirauna,

biotzan izatea dala diñostazu?

Zelan bere barruko maitasun-egarria

asetzeko ezta gai ludi gusti-gustia?

Zelan eta zegaitik? Azaldu eistazu.

Izatez ona dala? Zelan au esangogu,

gorroto, gaiztakeri, obena badakusgu,

bere barruan oro sortuak dirala?

Zelan; aldioroko gaiztakeri gustiak,

zakarkeri lizunak, guda gogor sutsuak,

iturri onetatik urtenak badira?

Txartzat ba, etsikogu? Ekandun igaliak,

neke samintasunak gozatzeko guriak,

damoskuzan zugatza txarra izango ete da?

Maitasun-errukia, apaltasuna, gentza,

garbitasun gurenan tokia dan biotza,

txarra dala esaten; nor asartuko da?

Oron azalben auxe: Yaunak egiña dala

biotz-Egillea ba, Ontasun berbera da;

Zelan beren eskutik leike txarrak urten?

Igali ustelik ba, emoten dabenean,

oben-eden ankerra, sartzen dala biotzan

ekizu baten dana dautsola ustelduten.

Bizitzaren sustarra dozu biotz barruan

ta naikun oker batek azi txar lez soloan

erainda, usteltzen daki sarritan biotza;

Ardura-arduraz ba, zeu-biotza zaintzeko

ase leiken bakarra Jainkoa maitatzeko

ta saritzat eukozu betiko bizitza.