OIHZKO KANTUA

 

Oih aldi, oih bide, oih itsas,

oih mendi, oih argi, oih izar,

bide honen gurpila zein luzea,

oih zelai, oih hibai, oih oihan,

nire kanta nahiaren bidea

zein azkenik gabea...

 

      Nire koplaren gerria

   ederra da ta beltza,

   mendiko itzala bezain

   metalezko, burdina,

   ah, zein harrizkoa den

   bertsoaren soina.

 

Oih mendi, oih argi, oih izar,

oih aldi, oih bide, oih itsas,

nire odola ta zainak

aho ta asmamenak

zein bolkanak diran,

zer minezko ditudan,

oih mendi, oih argi, oih izar.

 

   Gauzen sabeletik

   harrien labetik

   kopla beroa

   datorkit,

   kopla ta ritmoa

   osoro gozoa

   nik barrendik...

 

Gauzen, objetoen, zentzunen

              gorputzean,

marinel noakizu,

              —ah, aldiaren

              memento gailen—

une zoriontsu.

 

Oih izar, oih aldi, oih ertz,

oih mendi, oih argi, oih bazter,

non biziak halako betea

nork haren inoizko asea,

oih mendi, oih argi, oih bazter

nork zuek hainbateko linea

urrutian mozkor, azkenik gabea.

 

   Gauzen ertz loditan

   euskal bideetako

   paraje ta harritan

   koplaren materiak

   emakumeak bezain

   laztan galanta,

   edonon, edonoiz,

   deseo larritan.

 

                          Oih mendi, oih bide, oih oihan,

                          oih aldi, oih bide, oih zabal!

 

1973