|
Hitzak ebakitzean
MIN DUT BARNEAN, MIN
Min dut barnean, min minezkoa nik bizia, minezkoa haragia, odola bidea ta aldia, objetoen margoa, minezkoa nik guztia...
Nigandiko bizi aberats honek kaskadaren ritmoa, zainetan dudan altzairuzko su ta azidoa nire une ezinezkotan —animalia gogor, doilor bailitzan— da lehertua.
Nire bizitza hau, nola ibarra ta hibaia —zelaian behera— halan dihoakit, halan, bai, begietatik, zentzunetatik, antsi honen itsas zabaletik.
Oro dut olatu, oro grina ta kolpe, barneko basoetan noiztik dehadarrik hainbeste.
Bai bizia halan dihoakit halan oparo amaigabeko gaztaro barneko osinetatik, bizinahi baten kolpez odolaren haserrez, barren barrengo barrenetatik...
Min dut barnean, min minezkoa nik bizia, minezkoa haragia, odola, bidea ta aldia, objetoen margoa, minezkoa nik guztia...
Biziak udara honetan kosmiko beraldiko laztantzen, barrenbetetzen, barreninguratzen nau —su gorien gau—, bai barrenbetetzen halako katxalote galantaren hegatsa bailitzen....
Nire grinak dira ezten zezen odolezko puņaletan, tanta gogorretan, uda goi balantzatu honen ixileko zainetan, tanta bortitzetan...
Bizi honen urak —lehen adiera ditudanak— ugariak dira, ezpata, igitaia, haizkora jo, ebaki eta zula lurra, uzta, egurra dena ezer gabe, aitzakirik gabe, etorkizun ugariago baten truke.
Min dut barnean, min minezkoa nik bizia... minezkoa nik guztia.
1975
Hitzak ebakitzean
|
