SUZKO GOSETAN

 

   Inor ez zenean,

objeto ororen ixilean,

ez kezka, ez mendi,

ez aide, ez gizen,

deus ez zenean,

maitea, zure oroia

olatu gizen antzean

suzko gosetan

nigan erne zan...

 

Nire maitea

—labana, sua, ardoa ta orjia zan—

bere soin zabal, banatuan,

haren begiak

                      grinazko anpolaiak,

haren haragian lurraren usaina,

ta bular-pilatu borobilen balantzan

izarren dardarizoak,

ah, nola-nolakoak...

 

Haren izterrak,

                      gerri ta sorbaldak,

                             hankaburu beltz-hedatuak

gari ta artoaren basa-usaina,

grinazko ezpata

ta desirazko irrintzi

                            ebaki izugarria.

 

Ah, esnatu nintzen lo luzetik

ta nire besoek

kontinentea

ta itsasoaren gerria bailiren

                             maitearen soina

                             inguratzen zuten,

                             nolako grina!,

ta mendien beraldikotasuna bailiren

                             haren sorbalda

                             luze, sentsuala,

                             ta haren haragia

                             osoa

                             gozoa

                     betetzen zuten.

 

Ah, Ziburuko maite

                             beltzaran

                             xorgina,

zure oroia ta haragia

                             nire barneetan

ardo beltzezko hibaia

—xoramenezko uda ihesia—,

dena galanki

                             katarata antzean

                             gorputzera

                             zentzunera

jeisten eta jeisten

                             euri tankeran...

 

1973