STOP EZPOSIBLEA

 

   Nire esperantza gogortu da

argi goria eguerdian bezala,

nire bizia zaildu da

ekaitzetan haritzaren gerria bezala...

 

   Egunero lanaren, betebeharraren

euria xirri ta xirri,

nire egungotasunaren hatzamarra

                   —ta jasanbeharra—

                   existentzian jausi ta jausi...

 

Txamarra dut sorbaldan,

pusketa besopean,

                   joan nadin lanera,

                   betiko beharrera,

                            nonbaitean

                           noizbaitean

                           nolabaitean

                                      betetzera...

 

                Lurrak                    idiak

                  paperak                   eltzeak,

                      makinak                  kotxeak

                                 erabakiak

                                    lantzera....

 

Gau ta egunen kateari,

lan ta beharraren legeari

lotzen gatzaizkio —ze erremedio!—

     gogora Adan-en madarikazio:

        hire kopetaren izerdiaz

           janen duk ogia, arraio!

Ogia, euriaren iduri,

beti da berdina, aspergabea,

mixerablea,

            egunero irabazi beharrekoa.

Existentziak zergatik ez du halako

                                   stop ezposiblea?...

 

1972