EZ DIDATE EZER ESATEN

 

   Ez, ez, ez didate ezer esaten

pareta beltz herdoilduek

huntzaren hatzazalez aspaldi urratuek,

ez didate deus esaten

ixildade antzu honen

galdera atormentatuek...

 

Putzuari, andreari, bizitzari

galderak nik edozein une eroan.

 

Baina noizbatean

irten nahi dut objetoen soinera,

izakien dantzara,

gauzen hizketa gogorrera...

Jakin nahia ezpata bezala dut,

tiranoa bezain haitzurra

ebaki nahiaz

nire uneen lurra.

 

Antsi hau altzairuzkoa da,

ixildura hau bakardadeak

adreiluz eta izuz

eraikia da.

 

Nik gauzen zaratan sartu nahi nuke,

objetoen metalean kolpe ta kolpe,

ta bideen lehorte ta nekean

erantzun guztiak gorde.

 

Lehen nire parajea

kopa beltza bezain

                             gozoa, sendoa,

                              irmoa, betea

baldin bazen,

orain horratza da, eztena,

                                 garraisia,

                                    deitura ozena.

 

Nire kontzientziak, begiranahiak

damait sukar honen handia,

beldurra nik, ordea,

gertu ez ote dudan

gauzakien ahulezia,

noraezean desbideak

gainduko ez ote duen

une hauen argia.

 

1973