LURRAREN PIAN

                Basa-nabartarrez

Lurraren pian sar nindaitke, maitia, zure ahalgez!

Bost phensaketa eginik nago zurekin ezkondu beharrez;

Bortha barnetik zerratu eta bethi khanberan nigarrez,

Sendimenduiak airian eta bihotzetikan dolorez...

Ene xangrinez hilerazteko sorthuia zinen arauez!

Oren hunian sorthuia zinen izar ororen izarra!

Zure parerik etzaut jiten neure begien bistara.

Espos laguntzat gald'egi zintudan erran nerauzun bezala:

Bainan zuri ez iduritu zuretzat aski nintzala;

Ni baino hobebatekila Jainkoak gertha zitzala!

Mariñelak juaiten dira itsasorat untziko:

Zure ganako amodioa sekulan ezdut utziko.

Xarmagarria, nahiz ez giren elgarrekilan biziko,

Behin maite izan zaitut eta etzaitut hastiatuko:

Bihotzian sarthu zitzautzat eternitate guziko.

Primaberan zoinen eder den xoria khantuz phaguan!

Amodiuak ibili nu, maitia, zure onduan;

Deusetan ere etzaitut nahi bortxatu amodiuan:

Xangri huntarik hiltzen banaiz satifazaite goguan,

Malerusik aski izanen naiz nihaur bakharrik munduan!