LORESKIN-TANTAK

 

            Aita Donostiaren oroimenez

 

Loreskin nota gozoak

aitzen dira emeki.

Neskatil-esku tipiak

—ona t'ara poliki—

Aita Donosti-eresiak

jotzen dira ari.

Ai, loreskin, loreskiña, ai, loreskin zar ori!

 

Udazkenaren goiz ontan

ez da entzuten besterik:

aizeak edatzen tantak

—loreskiñanak noski—

eta menditik datorren

errekatxo kantari.

Ai, loreskin, loreskiña, biotzeko loreskin!

 

«Goikoetxea» ariztegia

sutan dala iduri;

izerdi gabeko ostoak

amaitzera doatzi.

Lengo abaro berdea

urre gorriaz jantzi.

Ai, loreskin, loreskiña, loreskin zoragarri!

 

Burnigorrizko garoa,

goietan ebakirik,

idi-gurdien bildua

dakarte xiorretik.

«Oñazez» amaitu ondoren

oñazez gogoa nik.

Ai, neskatil, neskatilla, jo zan neretzat berriz!

 

Eguzkia gallur aldera,

bean ibaia dir-dir,

soroan urrezko artoa

legortzen krax eta krix.

Loreskiñari berriro

neskatxak kanta erazi.

Ai, loreskin, loreskiña, antziñako loreskin!

 

Bideko zugatz andiak,

buruak jaso-jetxiz,

lengo zaldunen antzera

agurka daude elkarri.

«Artzai gaztean oiuak»

egoak daramazki.

Lekarozko lekaidea oroimenara datorkit.

 

Aita Donosti irudia

—urteak joan ta etorri—

gero ta aundiagoa

iruditzen zait neri.

Aren eresi bikañak...

aren ertilan aundi...

Aren irripar eztia gogoan daukat garbi.

 

Zure bitartez, praillea,

eskatzen diot Jaunari

ondu ditzala neskatxa

eta bere loreskin.

Baitare olerkariak

(artean ez nago ni)

Ta iraun erazo dezala bizirik Euskalerri.

 

1958