OROIMENA BERRIZ BURURA ETORRI ZAIO NERE ARKATZARI

MAITASUNAREN LILUREK INDARRAK EMAN DIZKIOTE NERE LUMARI

LEHENALDIKO ITZALAK ESKAINTZEN DIZKIOT NERE BOLIGRAfOARI.

 

               Bi gorputz. Bat eta bi. Oinez zebiltzen hondartzan zehar.

               Zeruko printzea mendien atzetik ilunabarrean murgilduta zegoen.

               Bere gorputzean sakondu nahian, eta bere ezpainen leuntasunetik ez pasa.

 

HAU ESAN NAHI ETA EZIN!

 

               Kale baten bazter batean sartuak, irriparrezko agur bat.

               Nere habira itzultzean, dei triste bat; itxoin beharra.

               Eta berriz hura ikusten nuenean, izkutua zegoen ezintasuna.

 

HAU ESAN NAHI ETA EZIN!

 

               Isiltasunezko hutsuneak ezin bete, bainan aurrera jarraitu.

              Gauaren iluntasunetik argia atera gure maitasuna argitzeko.

               Isiltasun zulo batetik ez atera nahi, eta... AZKEN AGURRA.

 

ORAIN, ZU, NERE IZAR MAITE ETA KUTTUNA IZAN ZINENA;

ATSALDE GOIBEL BATEAN POZEZKO SUEN ARTEAN MURGILDU ZINENA;

GOGORA ZAITEZ NOIZPAIT GURE LEHEN MAITASUNAZ.