Ijitu baten irriak

argia eman zidan.

 

Bere ahoko eguzkia

ez zen edozein gauza.

 

Bere lore argitua

zoriontasunezko itzala zen.

 

                            Nondik irten da

                            indar zoragarri hori?

 

Lotsaren besoek

nere bihotza

gogor hartu zidaten,

eta lurpean

      murgildu nahiz

      ezin nituen

      nere begiak altxa.

 

                Hibai bat nere ariman zehar

                irriparrez pasa da,

                eta nere burgeskeriak

                zauritu dizkit

                pixka-pixkana.

 

Istoriako malko guztiak

zauri hortatik ixuri dira,

                eta nere loaren ametsetatik

                esnatu naute.

 

                Bainan logure gehiegi dut,

                eta emeki-emeki,

                ezintasunaren loan zehar

                ihesegin dut;

                min ematen zidan

                irri hortatik.