Bere kemen tamalgarriak

                 jasoko nituke

           nere arkatzarekin

       eta nerekin elkartuz,

                                    botako nituke

                                    haize indartsu bateruntz

                                    itsasoaren tantoek

                             busti

                         ditzaten.

 

Eguzkitik hartuko ditut

argizko eta pozezko margoak

bere inguruko garraisiak

jasotzeko.

                 Ez dakit

                 nere inguruan

                 margoak nahikoa

                 izango diren.

 

Itsasoari lapurtuko dizkiot

itxaropenezko itzalak

bere nazkaren abestia

entzuteko.

                  Nere belarriak,

                  egun batean,

                  irekiko direla

                  itxaro dut.

 

Hodei batek emango dit

bere adimen zuria,

adiskidearen arazo guztiak

konprenitzeko.

                   Horrela, bihar

                   nere lehenaldiko

                   hutsune garratzak

                   osatuko ditut.

 

Ilargira ihesegingo dut

gaueko izarretan zehar

bere argipean nere bidea

ibiltzeko.

                Eta elkar,

                gaur eta bihar,

                gure bizitzak

                osatuko ditugu.

 

                                          Eta margo guztiak

                                                   jaso ondoren...

                                          Eta maitasunaren

                                                   ezintasuna

                                                   maitatzera ikastean...

jaioko gara,

adiskidetasunez elkartuz,

irudi baten itzalpean;

 

haurgintza batek

argi indartsu bat emango digu:

eguzkiaren argia.