«Zer naiz, azken finean, haurtxo bat baizk,

                                            nori zuritzen bait dio bere izenaren hotsak,

                                            geldi ezean berresaten duena.»

                                                                                    Walt Whitman

 

 

 

      DENOK GEUNDEN aiton zaharraren hitz jakintsuak aho-zabalik entzuten dituzten mutilkoskorren inguruan, eta kantatu egiten genuen, haren esku urtetsuak eta batuta sitsajanak zuzentzen gintuztela. Zoriontsuak ginen. Ondo dakit eta baieztatzen dut zeren egunero geure begietan nabaritzen nuen. Eta ezer gertatzeke (izan zen, derizkiot, mundu honetako jirabira bezala) dena goibel bilakatu zen. Inguru eder hari, piskanaka, sakabanatzea heldu zitzaion eta geratzen ginen eskasen adorea hainbesteraino makaldu ezen, ezkilaren hotsa entzun zenerako, aitonak bakarrik zirauen bere zurezko aulkitxo zaharrean, begi lausotsuek tximiniaren ondoan lokuluskaz zegoen katuari begiratzen ziotelarik.

      Eta hantxe hil zitaigun aitona, zen bezain bakartia, gure martxa ez etentzearren nigarrez piskanaka ari zela, tximiniako sua, lokuluskatzen zen katua ta bere zurezko aulkitxoaren artean.

      Herriko atsoek diotenez, ehortzera zeramatenean, eskuinaren barnean, paperorritxo bat aurkitu zuten. Honetan, idazkera dardarati ta aguretsupean, hauxe irakurtzen omen zen.

 

                                                              ENE LAZTANAK,

                                                                      BIZITZAN,

                                            ERRONDAN KANTA EZAZUE