XVIII. EGUNA

Sakramenduez

        I. PHONDUA. Sakramenduak dire kainu batzu, zeinetan gaindi guganat baitathoz Jesu-Kristoren merezimenduak eta odol adoragarria: hek dire salbamendukotzat behar ditugun grazien eta laguntzen ithurriak. Zer errespeturekin eztiotegu beraz behatu behar? ta zer artha eztugu ukhan behar hetarat maiz hurbiltzeko, ta bethi hetarat ekhartzeko galdetzen dituzten bihotz-moldurak edo disposizioneak, Jesu-Kristo gure salbatzaile adoragarriaren ta gure juje guzien Jainkoaren merezimendu xederik gabeak hekiei iratxikiak direnazkero! bainan bereziki zer errespetu handirekin, zer ikhara seindurekin ezkare hurbildu behar aldareko Sakramendu Saindurat, hartan denazkero Jesu-Kristo bera gorphutzez? ta zer lehia eztugu ukhan behar hetarat ardura hurbiltzeko? Sakramenduetan ezarri ditu Jainkoak gure salbamendua egiteko behar ditugun laguntzak; eta sentitzen ahal dugu laguntza hekien zein behar handia dugun. Ezkare ala bainan gure baitharik flakeza hutsa baizen, gaizkirako hanbat pendura muthiriz betheak gare; alde orotarik inguratuak gauzka, ta hain gogorki gerla egiten dauku ifernuko lehoin, borthitz bezain amarrutsuak. Zer gerthatuko zaiku beraz Sakramenduetarik urruntzen bagare? kausituko gare harmarik gabe, erran behar bada, etsai muthiriz eta kruelez inguratuak barnetik eta kanpotik. Errexki nausituko zaizku; gutaz nahi duten guzia eginen dute; leze guzietan ehortziko gaituzte. Hala ikhusten da Sakramenduetarik urrun dabiltzanen baithan, zeinen bizia egiazki lotsagarria baita fedearen bigietan alfer dute hainek erratea, flako direla; indar handiak, harmak garaitiarrak kausi letzakete Sakramenduetan: hetarik urrun dabiltzano, bere faltaz dire hain flako, eta bere flakotasunak eztitu batere desenkusatzen. Senti dezagun beraz, Sakramenduetarik urrun egotea, edo hek gaizki errezebitzea, dela Jesu-Kristoren odol adoragarria farfanatzea, eta nork bere salbamendua hurren ezin egin dezaken bezalako estatu batean ezartzea.

        II. PHONDUA. Sakramenduak profanatzea da, gu baithan egin behar luketen ongia baratzea, hetarat hurbilduz behar bezalako bihotz-moldurak gabe. Oi! zer ikharatzeko arrazoin guretzat! hanbat urthe badu kofesatzen naizela; hanbat kofesio egin dut nere bizian; halarik ere hain korrejimendu guti da nere bizitzeko maneran! hanbat urthe badu nere lehenbiziko komunionea egin nuela: geroztik hunat hanbat aldiz komuniatu dut; hanbat aldiz jan Jainkozko janhari hura; ta halarik ere nere bizitzeko manerak hain egite guti du Jesu-Kristorenarekin; hain aphalesgune guti, hain eztitasun guti, hain mortifikazione guti, hain karitate guti; bizitze bat hain guria, hain sentsuen araberakoa; hain nagia, hain hotza, hain barrajatua Jinkozko gauzetan: non da bada hanbat kofesio eta komunionek berenaz gu baithan egin behar zuten ongia ta ganbiamendua! zer kontu ikharagarri eztiogu Jainkoari eman beharko hanbat sakramendu hain progotxu gutirekin errezebitzen ditugunez? behin xoilki behar bezala komuniatu duen giristinoak badu indarrik aski, martirioa pairatzeko, egiazko seindu bat da: zertan gare bada gu?

        III. PHONDUA. Ikhusazu zer bekhatu lazgarria den gaizki komuniatzea. Egiazko Judas bat da giristino sakrilejo hura. Judasek hogoi eta hamar diru phezetan saldu zuen nausi adoragarria: giristino sakrilejoak are gutiagotan, bekhatuan kausitzen duen atsegin likhitsean truk, saltzen du Jesu-Kristo bera. Judasek eman zuen Jesu-Kristo bere etsai Farisauen eskuetarat: giristino sakrilejoak ematen du etsai are higuinagoen eta kruelagoen, debruen beren eskuetarat; alabainan debru madarikatua da haren bihotzaren nausi eta errege. Judasek adiskidetasunezko itxura guziak eginez, besarkatuz eta musu eginez, eman zuen Jesu-Kristo bere etsajen eskuetarat: giristino sakrilejoak, Judas berriak, presunaja higuin hura bera egiten du, Jesu-Kristo debruen eskuetarat ematerat doha, eta bizkitartean bere nausia bezala adoratzen eta bere salbatzailea bezala maithatzen duelako itxurak egiten diotza; menturaz hitzez ere erraterat atrebitzen zajo. Zer hipokrisia beltz! Zer traidorekeria izigarri!

        Zer ikhuskari ikharagarri, Jesus maltsoa, Jainkoaren bildots ezti ta notharik gabea Juduen, ifernutik ilkhiak ziruriten lehoin errabiatu hekien haztaparretan! bainan zer ikhuskari are lazgarriago, Jesu-Kristo bera ikhustea giristino sakrilejoaren bihotzean, debruen, urguileriako debruaren, herrakundeko debruaren, lohikeriako debruaren eskuetan emana, hekien eremuan sarthua, hekien oinen azpian eroria! ai, kristau sakrilejoa, othe dakik zer hari haizen? bai lurreko lekhurik zikhinenean, ongarupean nahiako lukek egon Jesu-Kristo hire arima beltz, bihotz lohi, gorphutz bekhatuz usaindu hortan baino.

        Juduek gisa guzietara eskarniatu, laidoztatu, thormentatu zuten Jesu-Kristo. Giristino sakrilejoak ere tratamendu izigarriagoen errezebitzeko menean ezartzen du haren bihotz likhitsaren nausi dauden debruen aldetik. Azkenean juduek bizia edeki zioten bethiko bizitzearen emaileari: giristino sakrilejoak bere bihotzean bere ahalaz hil-arazten du Jesu-Kristo bera, zeren debekatzen baitu haren ariman graziazko bizitzea hartzetik. Ai Kristau sakrilejioa! hi haiz beraz Judas berri bat, Herodes berri bat, borredo berri bat Jesu-Kristorentzat; debru bat haiz, Jesu-Kristok berak Judas hire aitzindariaz erran zian bezala, zer izigarrikeriak!

        Baieta giristino sakrilejoa Juduak baino areago agertzen da Jesu-Kristoren alderat. Juduek ezagutu gabez hil-arazi zuten; giristino sakrilejoak ezagutza osorekin; juduek behin xoilki hil-arazi zuten Jesu-Kristo; eta giristino sakrilejoak menturaz hanbat aldiz, edo kofesioan bere bekhatuak gerizatu ondoan, edo hetaz behar bezain urrikisuna hartu gabe, edo hek behar bezain osoki utzi gabe, Jaunaren mahainerat hurbiltzerat atrebitzen den aldi guziez. Juduek hil-arazi zuten Jesu-Kristo, bere nahitarat hiltzeko menean ezarri zena; giristino sakrilejoak hil-arazten du Jesu-Kristo phiztua, eta bere aitaz lorifikatua. Juduek Jesu-Kristori paira-arazi zioten heriotzeak egin zuen munduaren erospena, gizonen salbamendua: bainan, oi! bihotz-min kruela Jesus maitearentzat! giristino sakrilejoaren bihotz lohian jasaten dituen laidoak eta heriotzea arras alferretan doazi, ez Jainkoaren loriakotzat, ez gizonen onerako batere baliatuko eztiren gisan.

        Bainan ez, o! giristino sakrilejoa! eztuk alferretan izanen; hire zorigaitz handitan joanen duk; hire sekulako heriotzerat botatzeko baliatuko duk. Adizak, eta ikhara hadi aditzeaz, zer dioen Jaundone Paulok: Jaunaren gorphutz sakratua gaizki jaten duenak, bere jujamendua ta kondenazionea jaten eta edaten du. Erran nahi duk beraz, gaizki komuniatuz, hire kondenazionea ta sekulako zorigitza hire izatearekin bat egiten bezala ditujala, hire ganik gaurgero ezin urrun bezala dezakejola, eta mundu huntan bekhatupean eta sakrilejo pean bizi izan ondoan joan beharko haizela, hain izigarriki laidoztatu, phorroskatu, hil-arazi dukejan Jesu-Kristo haren aitzinerat, haren ganik merezi dujan sekulako zorthe lazgarria hartzeko.

        Ikhusazu zinez zer eskas gerthatzen diteken zure kofesioetan eta komunionetan. Sakrilejorik egin baduzu, ez etsi; munduan zareno, errepara detzaketzu: bainan ez eman mugarririk hartuko duzun urrikiari, eta eginen ditutzun penitentziei, bertzela zorigaitz lehergarriak daude zuretzat. Hemendik aitzina ukha zazu artha maiz sakramenduetarat hurbiltzeko, bainan bethi ere hek hartu ta berehala, han berean hil behar bazine bezala.

        Nork bere burua ongi froga eta etsamina beza komuniatu baino lehen, dio Jauudone Paulok.

        Jesu-Kristoren sakramenduak farfanatzen dituztenak eztire izenez baizen giriztino, dio San Agustinek.