III. EGUNA

Munduaren mesprezioaz

        I. PHONDUA. Munduari estekatzen zajona, hortaz beraz nolazpait ere gelditzen da giristino izatetik. Mundu farfano edo profano hunek hanbat lehia du handitasunentzat, aberastasunentzat, atseginentzat, dosteta harroentzat, banitatearentzat, naturaleza galdua balaka dezaketen guzientzat; osoki da beraz Jesu-Kristoren etsaja. Horrengatik ere Jesu-Kristok hanbat madarizione aurthiki du Ebanjelio Seinduan munduaren kontra, eta garbiki erraten dauku, haren diszipuluak eztirela mundukoak, mundutik berexi ta hastandu dituela, bethiere munduarekin gerlan bizi behar. Eztetzaket beraz Jesu-Kristo ta mundua biak elkharrekin zerbitza; batarekin edo bertzearekin baitezpada hautsi behar dut. Ikhus bada bietarik zeinekin nahi dudan iduki ta zeinekin hautsi. O, Jesus maitea, bihotz guziaz arbujatzen dut mundua, zurekin idukitzeko, ta zure Ebanjelio Seinduaren arabera bizitzeko.

        II. PHONDUA. Eznaiteke munduaren alde itzul, nere bathajoko hitzak eta obligazioneak hautsi gabe. Debruaz ta haren ponpez arnegatu dudanean, goraki hitz eman diot zeru-lurren jabeari, oinen azpian ezarriko nituela mundutiarrek prezatzen dituzten guziak, dosteta, bilkhuja, hizkuntza, banitate, moda, aphaindura, jaunzteko manera harro ta galgarri guziak, hitz batez Jesu-Kristok egin deraikun modestiazko, aphalesgunezko, garbitasunezko, mortifikazionezko, bertzelako lekzionen kontra dohazken guziak; obligazione hori hartu dut nere denbora eta adin guzietakotz. Zer atrebentzia, zer sakrilejo ezliteke bada, jainko bati hain goraki eman diodan hitza haustea? Eta hori iragan denboran hanbat aldiz gerthatu izan zautanazkero, hanbat aldiz eta hanbat gauzetan behatu natzajonazkero munduari, Jesu-Kristo ta haren ebanjelioa alde bat uzten nituelarik, zer nigar garratzak eztitut isuri behar orduko nere zoramenduaren gainean?

        III. PHONDUA. Deus eztu munduak, Jainkoarentzat eta bethi bizitzeko egina den arima baten estekamendua merezi dezakenik: eztu ere zertaz paga bere zerbitzariak. Haren onthasunek, dostetek, atseginek, ohorek, laudorioek aphur bat lillura dezakete gure bihotza; eztezakete ordean sekulan ase, ez osoki bethe; hala aithortu du Salomonek, eta haren ondotik munduan pulunpaturik bizi izan ondoan, egiazki Jainkoa ganat itzuli izan direnek. Munduko nahikarak eztire itxurapenik eta itzalik baizen; hobeki errateko, egiazko gaitz batzu dire. Gizona gaxtatzen dute, eta eztute debekatzen dohakabe izatetik. Munduko ontsatasun osoena, eta iduriz deus eskas etzajona, hain hauskorra ta iragankorra da; hanbat khirestasun eta nahi gabe badatxeiko. Harri genetazke munduko dohatsu idurik hekien atsekaben berri balin baginaki. Bai, tronuaren gainean denak askotan hasgorapen frango aurthikitzen eta asko nigar isurtzen du, zephoetan burdinez kargaturik dagonak bezain ongi.

        Mesprezioz bethe zaite munduarentzat eta mundutarkeria guzientzat, othoitzazu gure Jauna arras suntsi dezan zu baithan munduaren Izpiritua, ta bakharrik bere Izpirituaz bida edo gida zaitzala gauza guzietan, munduari batere behatzen etzaizkola, ta munduko maximez eta erasiez konturik batere idukitzen eztuzula.

        Mundu hunen adiskide dena, hortaz beraz Jainkoaren etsai egiten da. Jaund, Jakuak.

        Zorigaitz gauza iragankorrei estekatzen zakizkotenei, berak ere hekiekin batean iraganen eta suntsituko baitire. San Agustin.