HAN, VENEZIAN

 

Zenbait ziutatera ez da sekula itzultzen.

                                   (Joseph Brodsky)

 

 

Bidea geldi, denbora lauso.

Krepuskuloaren ispiluetan estatuak eta kupulak.

Gorago, hilargia zetazko habeak ehuntzen.

Kafeak eta usoak San Markosen, eta odolezko hitzak

eta negua bitxitegietako eskaparate dotoreetan.

Zure konpainia eskuen izerdian, eta lau begi.

Vaporettoak geltoki bakartietan gure babesaren zain

eta herioa, abegi eskasez, turistak atrakatuz.

 

Ongi pasa genuen han, Venezian.

Ezpondek harlanduak musukatzen zituzten insolentziaz

eta guk, behin eta berriz, paisaia guztien itzal eta

presagioak korritu genituen begiz:

eta elurrezko perfume hura —eldarnioen kearen pareko—

itsatsi egingo zitzaigun marmorezko laberinto hotzen

irteeran, eta gero, iada gauaren erreinuan, gure

gorputzak terneziazko amildegi bihurtuko ziren.

Han, Venezian.

 

91-V-7