UDAZKENEKO KARABANAREN ATZETIK

 

Ikusi zenuen gauaren abaraskan zure irisaren perfumea

doi-doi aldabak kliskatuz, eta su guztien bilduma laudatuan

ostailak iraganarekiko katenbegia esmerilatuko zuen deblauki.

 

Izarrek antologiak prestatu zituzten xehetasun purpuroen itzalean;

eta naturaren erritual antigualenak ihintzatu egingo zituen, urrez

nola haragiz, arbolak eta bideskak eta pasioaren sare elurtuak.

 

Ikusi zenuen, badakit, profezia lausoen magalean zure izena

marmoraren zainetan irudikatu eta zizelatua; ez zenuen, ordea,

zaunka arre haietan erreparatzeko udaterik izan, edo hilargiaren oskol bitxiztaturik.

 

Eta halaxe ginen hil, maitea: eremuetako erloju zintzilikatuei

inular-irrikaz so, noiz etorriko zure adagioen isiltasun minbera,

noiz pintatuko gure memoria musu bidaiari haien geografiaz.

 

91-I-4