|
Hatsaren bustia ESPALDETATIK Espaldetatik hartuko zaitut, eta joanen gira, bi haur bezala, begiak armaturik, biziaren zerutasunaren barna. Irakutsiko dauzkitzut bidexketako sugeak, argi ixurien plafuak, ixiltasunaren errekak. Ez gira ez egonen mutzitzen, ez eta gure izaiteak zikintzen, buruan su dutenen, ke eztulgarrien erdian! Presentatuko dauzkitzut: gizaki sortu berrien lehen arraioak, izar erorien ziloak... Eta gure eskuak, pausatuko ditugularik, elgarren bihotzaren gainean, odolaren lasterra entzutean, izerdikatuko dugu, izaitedunek, elgarrentzat, nunbait, beren baitan, duten: amultsutasuna.
Hatsaren bustia |