BIGARREN MEDITAZIONEA
BEKHATU MORTALAZ

I

        Bekhatu mortala da Jesu-Kristoren burreu egiazkoa, hark kolpatu, sarraskitu eta eman du hain estatu urrikalgarrian, hark hil-arazi du Juduen eskuz, eta nik bekhatu mortala egin dudan aldi guziez, erreberritu dut Jesusen Pasione sakratua. Posible da horren urrun joan naizen! Nik ene Salbatzailea gurutzefika, hanbat on eta ontasun egin darotan ondoan! Hura ene gatik sor establia batean, hura pobre bizi botika ilhun batean, hura nekha eta odolez izert ene onetan, hura hil bi ohoinen artean, zauriz estalia, azote kolpez larrutua, burutik oinetaraino odolztatua, arantzez khoroatua, afrontu suerte guziez sasiatua, eta ene gatik hainbertze egin eta sofritu duen Jainko-gizon hura berri berritan gurutzefika! Konprenitu othe dut zer egin dudan, bekhatu mortalean erori naizenean? Ah! Salbatzaile adoragarria, zure sortzeak, zure biziak eta heriotzeak ezagut-arazten darot bekhatu mortalaren malezia beltza. Ah! monstro lazgarria, higuintzen haut, herioa, Ifernua bera baino gehiago; ez nauk gehiago enganatuko, sobra plaza utzi daroat ene bihotzean, hire kontra armatua nagok, bethi guduan hariko natzaik, eta esperantza diat ene Jainkoarn laguntzarekin batean bentzutuko haudala.

II

        Bekhatu mortala da gizonaren etsairik handiena, eta arimaren burreu bakharra. Graziak, Jainkoaren amodiak egiten du arimaren bizia, eta bekhatu mortalak egiten du arima haren heriotzea; gorphutza arima gabe hila den bezala, arima grazia saindutzen duena gabe hila da. Bihotza bi erdi egiten duen ezpata kolpeak gorphutzeko bizia eramaten darotan bezala, bekhatu mortalak arimako bizia gal-arazten darot. Hil nahi ninduken etsai bati ihes egin niozoke, eta Jainkoaren begietan hil naben bekhatua ez urrundu, bainan onhetsi, maitatu, bilhatu dut. Zer erhokeria! Zer barbaria! Zer krudelitate ez dut izan ene buruarentzat! Akhabo da, Jauna, egin da, sekulan ez naiz aski erho izanen bekhatu mortalaren egiteko. Ez munduak bere agintza, edo dixiduekin, ez Ifernuak bere finezia edo tronperiekin, ez eta pasioneek bere adrezia edo lausengekin, deusek ez nau ekharriko ene arimari kolpe mortalaren ematerat.

III

        Bekhatu mortalaren itsustasuna hobekiago ezagutzeko, kontsidera dezagun nola punitu duen Jainkoak denbora guzietan. Aingeruak bere Kreatzailearen kontra altxatzen dire, Luzifer bere supherbioaz guziz gora deitzen denaren tronuraino igan nahi da, eta gogoeta hau, desira urguilutsu hau bet-betan da garrazki punitua; Zerutik da Aingeru hain ederra bere lagun guziekin bethiko desterratua, Ifernuko lezerat da kondenatua. Gure lehenbiziko burasoek jaten dute fruitu debekatua, eta betan galtzen dute, beretzat, bere ondoko guzientzat, gorphutzeko eta arimako bizia; lurreko parabisu maitagarritik khenduak dire, nigarretarat, nekhetarat kondenatuak dire; bekhatu mortal haren ondoreak dire munduko pena, xagrin, gosete, gerlate, miseria, eritasun, atsekabe guziak; heriotzea bera hark sor-arazi du munduan. Nola gero usteko dut ezdeuskeria, dosteta, edo gauza gutia dela bekhatu mortala, hain garrazki punitua ikhusten dudanean? Zerk mundu guzia, zortzi presunaz landan, uholde jeneralaz itho-arazi du? Zerk suzko eta sufrezko uri batez erre eta kontsumitu ditu Sodoma eta Gomorra bertze hiri dohakabeekin? Zerk bada? Bekhatu mortalak. Erreflexione hauk ez othe dire gai izanen niri ezagut-arazteko zein higuingarria den bere kreaturetan hain garrazki Jainkoak punitzen duen bekhatu mortala? Zein gauza izigarria den monstro intsolentziaz eta ingratasunez bethe hau? Bai, ene Jauna eta ene Jainkoa, ikharatzen naiz ikhusteaz zein garrazki punitu duzun bekhatu mortala, instant huntarik gerla deklaratzen diot, eta zuretzat izanen naiz oso osoa: indazu grazia, zuk inspiratzen darotazun deliberazione hunen atxikitzeko, zure zerbitzuan bizitzeko eta hiltzeko.