LAGUNDU, IA, LAGUNDU!

                «La Euskaria» izparringiaren olerki-batzaldian

                bigarren saria arturiko olerkia.

                Lenengo saria olerkari gipuzkoar baten

                olerki bateri emon eutsien, bere euskereari
                gozoagoa eritxi eutsiela ta.

Neure ama onaren sabel euskaldunean

Arima kantari au sartu zanean,

        Kantok entzunik,

Iratzartu zan nire gorputz lotia

Ta atsegiñez mugitu ein zan guztia

        Legun legunik.

Arimea gorputzaren barru barruan

Sartu zan, beingo baten, kanta-soñuan,

        Eta gorputza,

Arritu zan ikustez zelan asi zan

Kantatzen, arimearen antz eta gizan,

        Bere biotza.

A, zein ederto ebazan artu biotzak

Kantari lagunaren kantuen otsak!

        Biak batera.

Egiten eben soñu entzungarria,

Aingeruen antzera, zoli zolia

        Ta eder ederra.

Ta orduan biotzaren barru barrutik

Urtenda, eztakit zelan, yagi zan zutik

        Biotz-ganean

Egodun andra eder bat, oso galanta,

Ta esan eutsen biai: «Kanta, ia, kanta

        Neugaz, batean!».

Bai, bai; —erantzun eutsan arimatxuak—,

Euskaldunak dira gaur geure kantuak,

        Ama maitea...

Yarri zeintekez pozik gugaz kantari.

Ona emen zeutzat dozu gaur neure eztarri

        Soñuz betea.

Eta zuk, biotz gazte, sortu-barria,

Eskeiñi yozu oneri zeure eztarria...

        Euskera Amari

Eskeiñi taupada orren soñu leguna,

Atsegiñez beterik neure kutuna

        Ein deiten jarri!

Bayetz erantzun eban biotzak, eta

Iruron eztarriak, eztiz beteta,

        Asi zirean

Kantatzen eresi bat.. ai ze gozoa!...

Lengoa baño bere gozoagoa

        Zan au urrean.

                  * * *

Ederto kantau eben Euskal-erria,

Neure Sorterti laztan maitegarria...

        Ai, ze, pozarren

Nenbillen urten-nairik arin mundura,

Arek kantatzen eben euskaldun-lurra

        Ikustearren!

                  * * *

Yayo nintzan, ta gero, nire begiak,

Argitu ebazanean Zeruko argiak,

        Aman miñean

Ikusi neban berbaz Euskera ederra,

Ta esan eustan neugandu daidala bera

        Al dodanean.

«Euskal-errian ago —ziraustan gero—

Ia ba, Euskal-errian agon ezkero,

        Gora begiak!

Ara an euskaldun solo, mendi, basoak,

Eta mendietako zugatz sendoak

        Eta txoriak.

Maitatu nai badozak, ia, maitatu!

Baña ez gero erderarik eurari aitatu.

        Maitetasuna

Orrentzat eztok iñoiz benetakoa,

Ezpadok euronaren irudikoa:

        Euskeraduna...».

Maite dodaz! —erantzun neuntsan Amari—

Ta iñoiz egiten, banau euron kantari

        Emen Zeruak,

Kantauko dodaz eurok, zeuri begira,

Ta euskalzaleak beti izango dira

        Nire kantuak.

Itxi nire arimeari, anai maiteak,

Kantau daizala eresi euskalzaleak!

        Badakizue

Zein dan nire arimearen maitetasuna,

Ta, ia! kantatzen bere gozotasuna

        Itxi yozue.

Eta zeuron biotzak arima oneri

Lagundu nai badeutse, betoz kantari...

        Ta ordu danetan

Euskaldun seme danon biotz guztiak

Yo beyez Euskerearen soñu zoliak

        Min ta ezpanetan!

                        1906-ko urtean