AU POZA!

Gogo illunaz nenbillen

      aldiko baten

samiñez beteriko

      urak edaten.

      Ai, ze ur mingotsak

edan dituzan, Jesus,

      nire biotzak!

Biotz au neunkan beti

      illun illunik...

Beragana ezetorren

      gozotasunik...

      Ta Atsekakea

asi yatan deituten:

      Doakabea!

Amurruz yagi nintzan

      bere kaltean,

Pozaren eskuetan

      Ilteko ustean...

      Eta beingoan

begitu neban Poza

      non etegoan.

Edari mingost ori

      edan-bearra

gauza gogorra da... ta

      ai, nire indarra

      dago il-añean!

esan eban biotzak

      negar-artean.

Aingeru bat, berba onek

      entzun-orduan,

yagi zan arimearen

      barru barruan,

      neuri esatera

bera be emen dagola

      neugaz batera.

Indarrik bear badot,

      eskatuteko,

eta biotza indarrez

      berak beteko

      deustala ederto;

lurreko pozak baño

      askoz obeto.

Ekazu! erantzun neuntsan

      begi biakaz,

ba ezin neban berbarik

      ein ezpanakaz;

      ta ordu berean

imiñi eustan kurtze bat

      biotz-ganean.

Kurtze onetantxe daukat

      neure Erregea,

atsekabe guztien

      Jaun ta Jaubea.

      Jesus, au poza!!

Ezta atsekaben bildur

      orain biotza!

                        1910-eko urtean