MUTIL BATEN
ABADEGEITUTEA

        Ken, Txerren guzurtia!

        Ken, Txerren zantarra!

        Atzera! Atzera! Atzera,

        pizti inpernutarra!

                    * * *

        A! zer? Maite nozula?

        Guzurra!! Guzurra!!

        Bakit zer zarean zu,

        arimen lapurra.

Zoaz, guzurti tzarra, yoan zaite inpernura,

Eskeintzera atsegiña, dirua ta omena.

Zeruaren ordeaz eztot ezer be gura;

Zerua da ba, nitzat, gauzarik onena.

Zerua galdu daidan nai zeunke, zeuk lenago

Ordu negargarrian galdu zendulako...

Ai, Txerren ondamutsu zitala, zer geyago

Nai dozu galdu daidan zeure pozerako?

        Ta oindiño bere esesten

        darraizu, zitala,

        ustez zeure egoetan

        lotuko nazala?

        Ai, ez, alperrik zara

        lapur errimea,

        eztozu zeuretuko,

        ez, nire arimea!

        Aingeru bizkor bat da

        nire yagolea.

        Berak zainduten deustaz

        gorputz ta arimea.

        Jaungoiko bat dot Aita,

        Birjiña bat Ama,

        ta Ama onen dei samurrak

        naroe Aitagana.

        Ta Aita zeruan dago

        ta leku guztian,

        baña nai dau zeruan

        ikusi dagidan.

        Eta orregaitik imiñi dodaz

        oñak zeruko bidean,

        aingeru oneri eskua emonik

        beronek eroan nagian...

        Aingeru onetxen laguntasuna

        ta Aita beraren grazia

        naikoa dala diñost Amatxuk

        eiteko bide guztia.

        Baia bidean imiñi zeinken

        edozein sostor galgarri

        utsa ta ezer ez izango dala,

        yarraitzen bautsat berari.

        Banoa bada, ta eztozu zetan

        ekin esesten albotik.

        Nire gogoak eztau gurako

        bide au baño besterik.

        Bidea bada gogorra bere,

        leku gozora naroa,

        ta, zeren bildur izan neinteke,

        lagun au neugaz badoa?

        O ze laguna! Zintzo zintzoa,

        bape guzurrik bakoa;

        bera ondo izanik, gura nabena

        egin zorionekoa...

                    * * *

A, baiña, au zer da? Olango pozik

eztot asmau nik sekula.

Argi pozezko soñuz yantzia

yatort zerutik burura,

ta argi beratan Aitatxuk diñost

abade egingo nazala.

Abade, abade. Bai, bai, abade.

Abade egingo naz bada.

Ta o zein pozturik imingo ditun

barri ain pozgarrizkoak

lurreko aita-ama biotz oneko

kristau zar zintzo zintzoak!

A, bai! Zintzorik egingo dabez

euron alegin guztiak

zeruko Aitaren gogo done au

betetu al dayan semeak.

Ta o zein gitxitzat daukadan orain

arima au zeruratzea!...

Anai askoren arimatxuai

zurok eiñiko kaltea

desegin nai dot... Auxe da oinganik

neure pozezko ardurea:

lagun onetxen laguntasunaz

zurori arimak kentzea.

        Zoaz ego baltzokaz

        arin inpernura,

        zeure arrokeri andiak

        sortu eutsun lekura!

        Gizonari itxi geldi...

        doyala zerura!!

                        1910-eko urtean