ELIZEA TA EUSKEREA
Donapaleoko euskal-yayetan, 1903-ko
urtean, lenengo saria arturiko olerkia.
Aita Daniel Baerteleri eskeiñia.
Euskera ta Elizea, izenez bigunak...
Ta izatez gozo gozo ta osoro legunak,
Guri Goiko Jaunak
Goitik bialduriko egizko ondasunak,
Maitegarriak dituz biotz euskaldunak.
Amatxu kutunak,
Zeurok maitatzen emon nai dodaz egunak!
Alperrik Inpernuak, Ama orren kaltean,
Maitetasuna il nai dau nire biotzean...
Jaunaren etxean
Erreko dot biotza maitetasunean,
Suak iratzi dayan biotzan ganean:
«Amokaz batean
Ibilgo da biotz au bizi dan artean».
Betoz, betoz ekatxak euskaldun errira,
Maitetasun au bota-gurarik obira!...
Betoz Euskadira!...
Baila ez, ez. Zertarako, alperrik badira?
Amok biotz ontatik aldenduko eztira.
Zerura-begira
Nire maitetasunen garrak bizi dira!
Ezta bizi gizona maitetasun barik...
Ta Amon maitetasunak nauko ni bizirik.
Eurak ikusirik,
Bauko nire biotzak naiko pozgarririk.
Eztakit zelan egon leiken euskaldunik
Ai! biotz guztirik
Ama biok maitetu eiten eztauzanik.
Euskaldun bakotxaren biotz bakotxera
Bialdu gura neunke neure sentiera...
Biotzok batera...
Danok... goratu dayen Amon izakera...
Nai neunke biotz danok, neurean antzera,
Emetik aurrera,
Laztanik kantatzea Eliza ta Euskera.
Negarrez dagoz orain Ama maite zarrak,
Euskadin ikusirik ainbat seme... txarrak...
Euskaldun txatxarrak,
Izenez euskaldunak, izatez zantarrak,
Amaren kalterako egiten indarrak.
Biotz euskotarrak,
Geure maitetasunen maitetasun-garrak
Legortu beiz apur bat Amaren negarrak.
Euskaldun seme danok emen lur onetan
Maitetu bear doguz... maitetu benetan...
Denpora danetan...
Euskera ta Elizea, uri ta errietan,
Lur au itxi ta gero,... Asabak goyetan,
Zeruko ateeian,
Pozik artu gagizan euron besoetan.
Esango al deuskue Goitik Oienart andiak,
Mogel, Elizanburu ta Larramendiak,
Eusko leñargiak:
Zurok zare Elizaren semetxu onetsiak,
Zurok Ama Euskeraren seme maitatiak.
Biotzez guztiak
Gozotu nai dozuez Ama orren urtiak!
|