Ario makurra

Mundu'tar denoi orrenbeste latz,

ixtillu t'arazo larri

zer dala bide sortzen zaizkigun

ez degu nunbait ikasi.

Egiñalean Ama-Gentza'ren

deya karraxika dari,

gu berriz gero t'areago zail,

entzungor eta liskarti.

«Ni on, i gaizto», auzi orretan

bata-bestearen griña

biziro zorrotz darabilgu-ta

azkenerako jakiña:

aserre oyes, irain, gorroto,

alkar ikusi eziña...

Beste kukuak joko liguke

gizonak gizon bagiña.

Aburu onik besterentzat ez,

auzoko baratzan usai

txarra, gurean susne gozoa;

gezurra egiz jantzi nai.

Esamesa ta zakarkeria

eguneroko jardungai;

oartzen ez guk lei ori danik

geon buruaren etsai.

Añen-ots gure barren-bolu'ko

matillak, eraingi latza,

ario gaiztoz okertu zaigu

zuzen-gorako ardatza.

Maizter sumiña gure boluan,

errotari txar, zikoitza,

biotz-iriñik ez alegiya,

baizik añoaren beltza.

Ilko geranik oartu nai ez,

txarkeriz minduta gaude,

burtzoro gera, lezetar, itxu,

geon kaltez aiñ abere.

Amaya laister!... Egi au maita

bagendu, egiz aiskide,

gure artean jazar-biderik

egundaño ez litzake.

Aundizki eta txiker, guziok,

begira zagun «gerora»,

munduko bizitz ezberdiñaren

mallarik ez dan altzora.

Olerkari zar ospetsu batek

esandako au gogora:

Ibai, erreka, aundi ta txiki,

ur guziok itxasora.

Oarra.— Ludi'ko gauzen aldiñak eriotzaz bukatzen diranez bakarrik dasat «gerora»-kiko itz ori.