Arana eta Goiri'tar Sabin zanari
bere eriotzaren irugarren urte-mugan

        (1906)

Illbeltzak ogei ta sei zituben,

neguba bete-betian,

milla zortzireun irurogei ta

bostgarrena zan urtian,

Abando deitzen dan Bizkaiako

erri pozgarri batian,

seme maite bat munduratu zan

jende prestuben artian.

Arana eta Goiri'tar Sabin

izendatu zuten bera,

ta txit gazterik aurreratu zan

gauz asko ezagutzera;

ainbesteraño maite zituben

euskaldunak eta euskera,

bere biziya emateraño

Jesukristoren antzera!

Leñargitia, ziaditsua

leial da kupidakorra,

biotzberaa zan ezin geiago

eta jainkoti jatorra;

guregatikan igaro zuben

bizitza latz ta gogorra,

nola ordaindu euskaldun danok

berari diyogun zorra?

Bera izan zan, Sabin aundiya,

ondokidatu ziguna,

gaur euskaldunok ainbeste maite

degun dierritasuna;

Jesusen gisan edan zituben

ozpiña ta beazuna,

gaur ez dakit non egongo giñan

euki balu osasuna.

Goitanditasun neurrigabia

nola zeukan gu denontzat,

ezagutzeko diñ etziranak

iduki zuten erotzat;

bañan bideko arantz ta larrak

artu gabe aintzakotzat,

aurrera joan zan. Ai, gaur bagendu

beste alako gizon bat!

Aberatsa zan, bizi zeikian

lasai losintxak entzunik,

ez balu izan gureganako

ainbesteko naitasunik;

Galdu zituben ondasun asko

eta biziya azkenik;

esker gabiak ez du merezi

euskaldunaren izenik!

Milla bederatzireun da iruban

gauzak aiñ gaizki zebiltzan...

Azaroaren ogei ta bosta

nola ez gogoan izan?

Sabin leiala kaltarraitua

aiñ gogor bere bizitzan,

Sokarrietan ogei ta eme-

zortzi urterekiñ ill zan!

Jaungoikua ta Lagi zarra zan

bere azalkai jakiña,

eta gazterik ill zuten penak,

o, euskaldunak, zer miña!

Jaso dezagun bere bandera,

egiñ zagun alegiña,

ez dakitenai erakutsiyaz

maisu zanaren dotriña.