Iritzi bat

        (1905)

                (Zamarripa-ko Paulo-ri)

Zure bertsuak edo biurtsak

niganatu dira, Paulo,

eskerrik asko, lagun maitea,

pozez jotzen dizut txalo;

bañan zertako guk malkoz bete

orrenbeste begi-txulo?

Aurrentzat utzi bear ditugu

negarrak, titiya ta lo.

Eri dan amak ikusitzean

seme larri ta indartsuak,

nola gabiltzan buru-makurka,

umill eta negartsuak,

zer egingo du negar besterik,

zer egingo du gaxuak?

Beste sendagai bat bear luke

miñez dagon gurasuak.

Egunen batez illtzen bazaigu

ainbeste nai diyoguna,

zori gaiztuan etortzen bada

aiñ patu beltz ta illuna,

ordubantxe bai negar samiñak,

orduban, nere laguna!

Bañan bizi dan arte ez da ori

guk egiñ biar deguna.

Seme prestuba, limurtzen zera

Ama ikusirik negarrez,

eta biyotza lertutzen zaizu

miñ garratzaren indarrez;

begira zazu beste aldera,

an dago ugazama parrez...

ta joango dira zure malkoak

asarrearen asarrez.

Gure negarrak kendutzen dizka

bere indarrak Amari,

eta zer poza ematen zaion

ugazama zatarrari!

Utzi ditzagun malkuak eta

jarrai zaiogun lanari,

negarti izana damutan dago

zure lagun Pello Mari.

                Buenos Aires-en, 1905-eko Azaroaren 20-an.